30 Oktober 2013
Door: Trees Ex
Blijf op de hoogte en volg Trees
30 Oktober 2013 | Oeganda, Kampala
Lieve lezers,
Lang niets van me laten horen. Dat heeft zo z’n redenen.
Ik heb bezoek gehad. Met zoon Hans heb ik twee weken echt vakantie gehad. We hebben tochten gemaakt en mensen opgezocht. Wat een voorrecht om twee weken met je oudste zoon te zijn. En vriendin Lysbet kwam toen hier het derde trimester alweer begonnen was. Ze heeft meegewerkt en meegeleefd. Er waren zoals bijna elk trimester tot nu toe weer problemen met op tijd geld krijgen van Unicef en van de PTC om te kunnen beginnen met de CCTers en de gemaakte plannen. Geen geld, geen benzine, geen lunch voor de leraren, geen activiteit. Lysbet en ik zijn samen op schoolexpeditie geweest. Ik schoot geld voor en zo konden we in elk geval toch met CCters een aantal scholen bezoeken.
Dit wordt mijn laatste weblog vanuit Uganda, vanuit Bushenyi. De twee jaar zitten er alweer op. Ondanks beloftes en positieve verwachtingen en wensen van ons allemaal, is verlenging van het project uitgesloten. De donor – Nederland- stopt met ontwikkelingsgeld voor educatie en gaat zich concentreren op watermanagement. En Unicef kan geen nieuwe donor vinden, voorlopig.Ook een zelfde soort baan in Fort Portal, 200 km verderop, ging ondanks toezeggingen op het laatste moment niet door. Ik was teleurgesteld, had gehoopt op nog een jaar Uganda.
Jammer, want ik voel me thuis in onderwijsland, ik weet nu hoe anders de organisatie van het onderwijs hier is. Ik begrijp bureaucratische processen, alle regelingen, speciale activiteiten en ik ken de gebruikelijke gang van zaken. Ik heb afgeleerd om de scholen hier te vergelijken met die in Nederland. Dat plaatje zit allang niet meer in mijn hoofd. Ik vergelijk de scholen die we bezoeken nu met elkaar. Is de headteacher aanwezig en de leraren? Wordt er lesgegeven vlg het rooster en wordt er überhaupt les gegeven? Doet de leerkracht voor de klas meer dan tegen de klas aanpraten en lappen tekst op het bord schrijven, die de leerlingen copieren in hun meegebrachte schriften? Worden de weinige boeken en wandplaten die er zijn, gebruikt tijdens de lessen of liggen ze onder het stof in een wankele kast in het kantoor van de headteacher?
Als ik samen met de CCTer lessen bijwoon, vraag ik of ik een stukje les mag geven. Dat mag altijd en ik doe een rollenspel met een paar kinderen voor de klas als ze nieuwe Engelse zinsconstructies en woorden moeten leren. Ik gebruik kinderen of steentjes voor uitleg tijdens rekenlessen. Leerlingen actief bij de lessen betrekken is mijn doel. En altijd vraag ik de onderwijzer(es) om meet e doen, te vertalen en mee te spelen.
Het was een zoektocht die enige tijd in beslag nam, voor ik de juiste toon te pakken had om de teachers te woord te staan en contact met ze te maken. Grapjes maken, ze begroeten in de lokale taal, vertellen over het platte Nederland en hoe ik geniet van het prachtige heuvelachtige en groene landschap hier , het helpt het ijs een beetje te breken. En dan vertel ik de teachers hoezeer ik het werk dat ze doen waardeer en tenslotte probeer ik te vragen naar andere werkvormen. Zijn het ook de wensen van de teachers? Ook mijn Engels is nu aangepast aan het Ugandees Engels, dat een eigen accent en een eigen vocabulaire heeft. Het is een moeizaam, maar ook heel leerzaam en boeiend proces geweest.
Workshop SEN.
Gisterenmorgen heel vroeg op, om echt op tijd te zijn voor de start van de tweedaagse workshop met thema: hoe herken je kinderen with special needs en hoe kun je hen begeleiden in de klas. Toen ik om 8.30 uur op de plek aankwam waren er 2 van de 40 deelnemers aanwezig. Ook de CCter was niet te zien. Ik kan er niet aan wennen, altijd te laat (meer dan een uur vaak) komen van cursisten. Dat vertel ik ze ook. En ik ben dan streng. Aan het eind van de follow-up dag krijgen de deelnemers een certificaat of attendance. Alleen als ze alle dagen de hele dag aanwezig zijn geweest. Twee en een halve dag is geen certificaat. Teachers hier vinden certificaten heel belangrijk. Het kan hen helpen bij sollicitaties. Dus de volgende dag was bijna iedereen op tijd.
Ruth is een heel goede workshopleider/trainer. Ze is docent in de training Special Educational Needs De deelnemers hangen aan haar lippen. Een combinatie van strengheid en dicteren wat de teachers moeten doen, en ook heel erg betrokken met vele voorbeelden uit haar eigen ervaringen met het werken met kinderen met special Needs. Ze heeft hart voor gehandicapte kinderen.
Als het hard regent, wat nogal eens gebeurt in dit regenseizoen, maakt de kletterende regen zo’n lawaai op het golfplaten dak dat je je niet meer verstaanbaar kan maken. De deuren en luiken worden dichtgedaan en binnen is het bijna donker. Gewoon stoppen et lesgeven en wachten tot de regen minder wordt.
Meer dan een half uur wordt er serieus over deze toilettraining gepraat. Erg goed vind ik. Zodra het over praktische vaardigheden gaat, zijn de teachers erg betrokken. Meer academische onderwerpen als hoe kinderen leren rekenen is minder interessant, lijkt het. Minder vragen en opmerkingen.
De concentratieboog van de mensen hier is heel groot. Een uur luisteren is geen probleem. Ik kijk naar de 40 deelnemers van de workshop terwijl de facilitator voor de klas van alles uitlegt. Ze knikken, lachen, schrijven en geven antwoord op vragen.De lunch is het belangrijkste onderdeel van de dag. De ingehuurde catering mevrouw is al de hele dag met haar assistenten bezig, vuur te maken, water te koken, vlees te koken.
Meestal ben ik niet veel aan het woord tijdens de workshops. De CCTers en eventuele gastdocenten zijn de begeleiders. Soms begeleid ik een onderdeel of ik geef een aanvulling. Ondertussen bekijk ik de deelnemers vanaf de zijlijn. Wat zijn wij toch een bleekscheten. Zoveel mooier zijn de teachers die ik hier zie: gave bruine huid, mooie donkere ogen, pronte borsten en wiegende heupen. Langzaam bewegen ze zich hier. Geen haast.
Anna
Anna uit Duitsland kwam na haar middelbare school 2 jaar naar Uganda, Bushenyi, om te werken in een ontwikkelingsproject. Ze werd verliefd op Ugandese Nelson. En voor Anna weer terug ging naar Duitsland zijn ze hier getrouwd. Het is een leuk verliefd stel. Ik mag ze graag. Anna, zo jong als ze is, heeft duidelijk voor ogen wat ze wil. Ze geniet heel erg van het relaxte, sobere en arme leven hier in de rijke natuur. Nelson probeert een toeristenvisum te krijgen om Anna in Duitsland op te zoeken. Dat schijnt te gaan lukken. De ambassadeurs van beide landen hebben contact gehad n.a.v zijn verzoek. Nelson heeft agriculture management gestudeerd, Hij is op zoek naar een baan. Ondertussen is hij begonnen met het zaaien en kweken van koffie plantjes , eucalyptus en andere bomen. Vol trots laat Nelson me de zaailingen zien. Nu nog afnemers vinden in de buurt. Dat is het allermoeilijkste. Ik heb goede hoop dat het gaat lukken met deze twee ondernemende mensen.
Idylle en de andere kant van de medaille
Ik zit dit te schrijven in mijn tuin. Poes en scharrelende kip met kuikentjes om me heen. Onder de avocadoboom. Te midden van bananenbomen met prachtig ruisende bladeren. Heerlijk temperatuur, vogels, vogels en vriendelijke mensen in de buurt.
Heel idyllisch zoals ik het beschrijf. Maar intussen weet ik beter. Het leven hier is hard. Er lijkt een golf van geweld losgebarsten de afgelopen maand. Hier in Bushenyi zijn de afgelopen weken zeker 7 mensen aangevallen met messen en panga’s. Gestoken en handen afgehakt. Wekelijks hoor ik van mensen die vermoord zijn; dieven die een boda ( scooter ) willen en de driver vermoorden, een dief die gepakt wordt door buren en vermoord, vergiftiging vanwege een liefdesaffaire. Ruzie vanwege een stoel op een school voor voortgezet onderwijs. Een jongen wil de stoel uit een lokaal meenemen. Een meisje houdt hem tegen want de stoel is in dat lokaal nodig. De volgende dag komt de jongen met een mes op school en bedreigt het meisje ermee. Een andere jongen beschermt haar en wordt door de messteker 3 keer in de borst gestoken. Woedende scholieren gaan achter de jongen aan en bekogelen hem met stenen. Ik was in de school ernaast en hoorde het gejoel en geschreeuw. Leraren deden hun best om de jongens tegen te houden, maar pubers op hol zijn niet tegen te houden. Beide jongens belandden in het ziekenhuis in dezelfde ziekenzaal.
Veel mensen zijn hier arm, heel arm. Een kleine groep is rijk, zeer rijk. Geld zat hier, grondstoffen genoeg, vruchtbaar land. We moesten maar stoppen met ontwikkelingswerk, dacht ik zo.Of gewoon geld geven aan arme mensen zonder onze betutteling. Oda stuurde me een link met artikel uit de Volkskrant.
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/12844/Afrika-blog/article/detail/3503019/2013/09/03/Waarom-het-beter-is-de-armen-van-de-wereld-gewoon-contant-geld-te-geven.dhtml
Ik denk dat het kan, gewoon geld geven zonder enige voorwaarde. Mocht het geld niet 'nuttig' besteed worden, dan is dat altijd minder dan de vele bakken met geld die nu aan begeleiding en overhead besteed worden. De VS doneert miljarden. Oa voor defensie. Die wil Uganda graag te vriend houden. Stel dat Rusland en China meer invloed krijgen en de grondstoffen inpikken. Alles draait om het bezit van grondstoffen. Alle hulp heeft politieke en economische motieven.
Niet simpel om het allemaal goed te begrijpen. Lees het boekje: 'Dag Afrika' van Marcia Luyten. Een aanrader!
Het kinderfonds.
Samen met Lysbet en CCTer Ineah heb ik de gehandicapte kinderen van het fonds bezocht. Het zijn echt heel arme (eenouder) gezinnen maar in bijna alle gevallen gaat het goed. De moeder of vader weet het zo te regelen dat zij/hij mee kan naar het ziekenhuis voor onderzoek of operatie. Dan passen buren of familieleden op de andere kinderen. Als ik naar Nederland ga, neemt Nathalie de organisatie over. De betrokken hoofdonderwijzer en CCTer en leraar zijn goed betrouwbaar en steken veel tijd in de begeleiding en het bezoeken van de gezinnen. Er komen steeds meer aanvragen, maar voorlopig ronden we eerst de behandeling en verzorging van de eerste 10 kinderen af. Dank jullie allemaal voor jullie gift. Nieuwe giften zijn nog steeds heel welkom. En dit is wel goed besteed geld.
Sinds vorige week is bij mij de knop om. Ik kan erin berusten, terug te gaan naar Nederland. Ik verheug me erop vrienden en familie weer live te zien en te gaan genieten van alle westerse geneugten. Aan het donkere en koude weer zal ik weer moeten wennen. Eerst maar weer terug naar Nederland. We zien wel wat voor werkmogelijkheden er nog komen in of buiten Nederland. Tenslotte ben ik nu een ‘ervaren’ VSOster.
De laatste 4 weken zal ik mijn werk hier afronden en nog volop genieten van dit heerlijke land.
Tot ziens in Nederland
Trees
Lang niets van me laten horen. Dat heeft zo z’n redenen.
Ik heb bezoek gehad. Met zoon Hans heb ik twee weken echt vakantie gehad. We hebben tochten gemaakt en mensen opgezocht. Wat een voorrecht om twee weken met je oudste zoon te zijn. En vriendin Lysbet kwam toen hier het derde trimester alweer begonnen was. Ze heeft meegewerkt en meegeleefd. Er waren zoals bijna elk trimester tot nu toe weer problemen met op tijd geld krijgen van Unicef en van de PTC om te kunnen beginnen met de CCTers en de gemaakte plannen. Geen geld, geen benzine, geen lunch voor de leraren, geen activiteit. Lysbet en ik zijn samen op schoolexpeditie geweest. Ik schoot geld voor en zo konden we in elk geval toch met CCters een aantal scholen bezoeken.
Dit wordt mijn laatste weblog vanuit Uganda, vanuit Bushenyi. De twee jaar zitten er alweer op. Ondanks beloftes en positieve verwachtingen en wensen van ons allemaal, is verlenging van het project uitgesloten. De donor – Nederland- stopt met ontwikkelingsgeld voor educatie en gaat zich concentreren op watermanagement. En Unicef kan geen nieuwe donor vinden, voorlopig.Ook een zelfde soort baan in Fort Portal, 200 km verderop, ging ondanks toezeggingen op het laatste moment niet door. Ik was teleurgesteld, had gehoopt op nog een jaar Uganda.
Jammer, want ik voel me thuis in onderwijsland, ik weet nu hoe anders de organisatie van het onderwijs hier is. Ik begrijp bureaucratische processen, alle regelingen, speciale activiteiten en ik ken de gebruikelijke gang van zaken. Ik heb afgeleerd om de scholen hier te vergelijken met die in Nederland. Dat plaatje zit allang niet meer in mijn hoofd. Ik vergelijk de scholen die we bezoeken nu met elkaar. Is de headteacher aanwezig en de leraren? Wordt er lesgegeven vlg het rooster en wordt er überhaupt les gegeven? Doet de leerkracht voor de klas meer dan tegen de klas aanpraten en lappen tekst op het bord schrijven, die de leerlingen copieren in hun meegebrachte schriften? Worden de weinige boeken en wandplaten die er zijn, gebruikt tijdens de lessen of liggen ze onder het stof in een wankele kast in het kantoor van de headteacher?
Als ik samen met de CCTer lessen bijwoon, vraag ik of ik een stukje les mag geven. Dat mag altijd en ik doe een rollenspel met een paar kinderen voor de klas als ze nieuwe Engelse zinsconstructies en woorden moeten leren. Ik gebruik kinderen of steentjes voor uitleg tijdens rekenlessen. Leerlingen actief bij de lessen betrekken is mijn doel. En altijd vraag ik de onderwijzer(es) om meet e doen, te vertalen en mee te spelen.
Het was een zoektocht die enige tijd in beslag nam, voor ik de juiste toon te pakken had om de teachers te woord te staan en contact met ze te maken. Grapjes maken, ze begroeten in de lokale taal, vertellen over het platte Nederland en hoe ik geniet van het prachtige heuvelachtige en groene landschap hier , het helpt het ijs een beetje te breken. En dan vertel ik de teachers hoezeer ik het werk dat ze doen waardeer en tenslotte probeer ik te vragen naar andere werkvormen. Zijn het ook de wensen van de teachers? Ook mijn Engels is nu aangepast aan het Ugandees Engels, dat een eigen accent en een eigen vocabulaire heeft. Het is een moeizaam, maar ook heel leerzaam en boeiend proces geweest.
Workshop SEN.
Gisterenmorgen heel vroeg op, om echt op tijd te zijn voor de start van de tweedaagse workshop met thema: hoe herken je kinderen with special needs en hoe kun je hen begeleiden in de klas. Toen ik om 8.30 uur op de plek aankwam waren er 2 van de 40 deelnemers aanwezig. Ook de CCter was niet te zien. Ik kan er niet aan wennen, altijd te laat (meer dan een uur vaak) komen van cursisten. Dat vertel ik ze ook. En ik ben dan streng. Aan het eind van de follow-up dag krijgen de deelnemers een certificaat of attendance. Alleen als ze alle dagen de hele dag aanwezig zijn geweest. Twee en een halve dag is geen certificaat. Teachers hier vinden certificaten heel belangrijk. Het kan hen helpen bij sollicitaties. Dus de volgende dag was bijna iedereen op tijd.
Ruth is een heel goede workshopleider/trainer. Ze is docent in de training Special Educational Needs De deelnemers hangen aan haar lippen. Een combinatie van strengheid en dicteren wat de teachers moeten doen, en ook heel erg betrokken met vele voorbeelden uit haar eigen ervaringen met het werken met kinderen met special Needs. Ze heeft hart voor gehandicapte kinderen.
Als het hard regent, wat nogal eens gebeurt in dit regenseizoen, maakt de kletterende regen zo’n lawaai op het golfplaten dak dat je je niet meer verstaanbaar kan maken. De deuren en luiken worden dichtgedaan en binnen is het bijna donker. Gewoon stoppen et lesgeven en wachten tot de regen minder wordt.
Meer dan een half uur wordt er serieus over deze toilettraining gepraat. Erg goed vind ik. Zodra het over praktische vaardigheden gaat, zijn de teachers erg betrokken. Meer academische onderwerpen als hoe kinderen leren rekenen is minder interessant, lijkt het. Minder vragen en opmerkingen.
De concentratieboog van de mensen hier is heel groot. Een uur luisteren is geen probleem. Ik kijk naar de 40 deelnemers van de workshop terwijl de facilitator voor de klas van alles uitlegt. Ze knikken, lachen, schrijven en geven antwoord op vragen.De lunch is het belangrijkste onderdeel van de dag. De ingehuurde catering mevrouw is al de hele dag met haar assistenten bezig, vuur te maken, water te koken, vlees te koken.
Meestal ben ik niet veel aan het woord tijdens de workshops. De CCTers en eventuele gastdocenten zijn de begeleiders. Soms begeleid ik een onderdeel of ik geef een aanvulling. Ondertussen bekijk ik de deelnemers vanaf de zijlijn. Wat zijn wij toch een bleekscheten. Zoveel mooier zijn de teachers die ik hier zie: gave bruine huid, mooie donkere ogen, pronte borsten en wiegende heupen. Langzaam bewegen ze zich hier. Geen haast.
Anna
Anna uit Duitsland kwam na haar middelbare school 2 jaar naar Uganda, Bushenyi, om te werken in een ontwikkelingsproject. Ze werd verliefd op Ugandese Nelson. En voor Anna weer terug ging naar Duitsland zijn ze hier getrouwd. Het is een leuk verliefd stel. Ik mag ze graag. Anna, zo jong als ze is, heeft duidelijk voor ogen wat ze wil. Ze geniet heel erg van het relaxte, sobere en arme leven hier in de rijke natuur. Nelson probeert een toeristenvisum te krijgen om Anna in Duitsland op te zoeken. Dat schijnt te gaan lukken. De ambassadeurs van beide landen hebben contact gehad n.a.v zijn verzoek. Nelson heeft agriculture management gestudeerd, Hij is op zoek naar een baan. Ondertussen is hij begonnen met het zaaien en kweken van koffie plantjes , eucalyptus en andere bomen. Vol trots laat Nelson me de zaailingen zien. Nu nog afnemers vinden in de buurt. Dat is het allermoeilijkste. Ik heb goede hoop dat het gaat lukken met deze twee ondernemende mensen.
Idylle en de andere kant van de medaille
Ik zit dit te schrijven in mijn tuin. Poes en scharrelende kip met kuikentjes om me heen. Onder de avocadoboom. Te midden van bananenbomen met prachtig ruisende bladeren. Heerlijk temperatuur, vogels, vogels en vriendelijke mensen in de buurt.
Heel idyllisch zoals ik het beschrijf. Maar intussen weet ik beter. Het leven hier is hard. Er lijkt een golf van geweld losgebarsten de afgelopen maand. Hier in Bushenyi zijn de afgelopen weken zeker 7 mensen aangevallen met messen en panga’s. Gestoken en handen afgehakt. Wekelijks hoor ik van mensen die vermoord zijn; dieven die een boda ( scooter ) willen en de driver vermoorden, een dief die gepakt wordt door buren en vermoord, vergiftiging vanwege een liefdesaffaire. Ruzie vanwege een stoel op een school voor voortgezet onderwijs. Een jongen wil de stoel uit een lokaal meenemen. Een meisje houdt hem tegen want de stoel is in dat lokaal nodig. De volgende dag komt de jongen met een mes op school en bedreigt het meisje ermee. Een andere jongen beschermt haar en wordt door de messteker 3 keer in de borst gestoken. Woedende scholieren gaan achter de jongen aan en bekogelen hem met stenen. Ik was in de school ernaast en hoorde het gejoel en geschreeuw. Leraren deden hun best om de jongens tegen te houden, maar pubers op hol zijn niet tegen te houden. Beide jongens belandden in het ziekenhuis in dezelfde ziekenzaal.
Veel mensen zijn hier arm, heel arm. Een kleine groep is rijk, zeer rijk. Geld zat hier, grondstoffen genoeg, vruchtbaar land. We moesten maar stoppen met ontwikkelingswerk, dacht ik zo.Of gewoon geld geven aan arme mensen zonder onze betutteling. Oda stuurde me een link met artikel uit de Volkskrant.
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/12844/Afrika-blog/article/detail/3503019/2013/09/03/Waarom-het-beter-is-de-armen-van-de-wereld-gewoon-contant-geld-te-geven.dhtml
Ik denk dat het kan, gewoon geld geven zonder enige voorwaarde. Mocht het geld niet 'nuttig' besteed worden, dan is dat altijd minder dan de vele bakken met geld die nu aan begeleiding en overhead besteed worden. De VS doneert miljarden. Oa voor defensie. Die wil Uganda graag te vriend houden. Stel dat Rusland en China meer invloed krijgen en de grondstoffen inpikken. Alles draait om het bezit van grondstoffen. Alle hulp heeft politieke en economische motieven.
Niet simpel om het allemaal goed te begrijpen. Lees het boekje: 'Dag Afrika' van Marcia Luyten. Een aanrader!
Het kinderfonds.
Samen met Lysbet en CCTer Ineah heb ik de gehandicapte kinderen van het fonds bezocht. Het zijn echt heel arme (eenouder) gezinnen maar in bijna alle gevallen gaat het goed. De moeder of vader weet het zo te regelen dat zij/hij mee kan naar het ziekenhuis voor onderzoek of operatie. Dan passen buren of familieleden op de andere kinderen. Als ik naar Nederland ga, neemt Nathalie de organisatie over. De betrokken hoofdonderwijzer en CCTer en leraar zijn goed betrouwbaar en steken veel tijd in de begeleiding en het bezoeken van de gezinnen. Er komen steeds meer aanvragen, maar voorlopig ronden we eerst de behandeling en verzorging van de eerste 10 kinderen af. Dank jullie allemaal voor jullie gift. Nieuwe giften zijn nog steeds heel welkom. En dit is wel goed besteed geld.
Sinds vorige week is bij mij de knop om. Ik kan erin berusten, terug te gaan naar Nederland. Ik verheug me erop vrienden en familie weer live te zien en te gaan genieten van alle westerse geneugten. Aan het donkere en koude weer zal ik weer moeten wennen. Eerst maar weer terug naar Nederland. We zien wel wat voor werkmogelijkheden er nog komen in of buiten Nederland. Tenslotte ben ik nu een ‘ervaren’ VSOster.
De laatste 4 weken zal ik mijn werk hier afronden en nog volop genieten van dit heerlijke land.
Tot ziens in Nederland
Trees
-
30 Oktober 2013 - 20:46
Rob:
Ben je nu al weemoedig? We moeten elkaar echt treffen als je weer in NL bent. Sterkte met alle afscheid die je nu gaat meemaken. Maar geniet er ook van! -
30 Oktober 2013 - 21:46
Anneke:
Ik heb veel respect voor et werk dat je hebt gedaan. Ik wens je een mooi afscheid. Misschien is er toch vervolg mogelijk. Brainstormen kan altijd, toch???? -
30 Oktober 2013 - 22:22
Bert:
Tot snel in Nederland. Overigens zoekt VSO nu mensen zoals jij voor Ruanda, zag ik in de krant ... -
31 Oktober 2013 - 18:16
Lysbet:
Lieve Trees,
Mooie blog met spelfouten. Fijn dat je vrede hebt met terug komen naar NL. De herfst is prachtig, maar niet zo easy going als de Ugandese winter.
Wie neemt je kippen over? Voor hoeveel? Goeie kippen, lekkere eitjes.
Leuk om te weten bij welke school het mooie uitzicht is, en hoe heerlijk je tuin.
Sterkte met je afscheid. Doe ze svp mijn zeer hartelijke groeten, Gloria, Gertrude, Inea, master Tim, Immaculate, DPO en de kok in de schoolkeuken met die gruwelijke bananenprut. -
01 November 2013 - 16:42
Ankie:
Wat geweldig dat ik je op internet vind! Wat zou het leuk zijn om elkaar weer eens te zien en met elkaar te praten!!
-
05 November 2013 - 17:29
Wies :
Hoi Trees,
Alweer een jaar voorbij? Je kunt wel terug kijken op veel nieuwe ervaringen en ook een tijd dat je goed veilig daar hebt kunnen zijn. Sterkte met het afscheid, dans ze op het afscheidsfeest. tot ziens -
06 November 2013 - 09:48
Henriette Jansen:
Hallo Trees,
Bedankt voor al je berichten die Jacques en ik steeds gevolgd hebben. Wat heb je iets moois gemaakt van je 2 jaar als VSOer in Uganda.
Jammer dat je het niet kunt verlengen, maar misschien dat je een tweede keer kunt uitgezonden worden. Jacques en ik zijn net terug van een reis van 6 weken door Zuid Afrika, Namibie en Botswana. Het Afrika-virus heeft ons helemaal te pakken. Volgend jaar hopen we 2 maanden naar Botswana, Zambia en Malawi te gaan. Natuurlijk is het anders wanneer je ergens op vakantie bent dan wanneer je er woont. Maar het is toch heel verrijkend en inspirerend om in Afrika rond te reizen. Mijn mislukte Mozambique-avontuur heeft me veel geleerd. Net als jij heb ik een hele andere kijk op ontwikkelingswerk gekregen. Ik onderschrijf jouw mening daarover zoals je het in je laatste verslag weergeeft.
Ik wens je alle goeds met de afronding van je werk daar en hoop dat je opnieuw uitgezonden kunt worden. Je bent er nog jong genoeg voor zou ik zo zeggen.
Misschien staan er op Volzone uitdagende vacatures voor je.
hartelijke groet, Henriette Jansen -
06 November 2013 - 09:48
Henriette Jansen:
Hallo Trees,
Bedankt voor al je berichten die Jacques en ik steeds gevolgd hebben. Wat heb je iets moois gemaakt van je 2 jaar als VSOer in Uganda.
Jammer dat je het niet kunt verlengen, maar misschien dat je een tweede keer kunt uitgezonden worden. Jacques en ik zijn net terug van een reis van 6 weken door Zuid Afrika, Namibie en Botswana. Het Afrika-virus heeft ons helemaal te pakken. Volgend jaar hopen we 2 maanden naar Botswana, Zambia en Malawi te gaan. Natuurlijk is het anders wanneer je ergens op vakantie bent dan wanneer je er woont. Maar het is toch heel verrijkend en inspirerend om in Afrika rond te reizen. Mijn mislukte Mozambique-avontuur heeft me veel geleerd. Net als jij heb ik een hele andere kijk op ontwikkelingswerk gekregen. Ik onderschrijf jouw mening daarover zoals je het in je laatste verslag weergeeft.
Ik wens je alle goeds met de afronding van je werk daar en hoop dat je opnieuw uitgezonden kunt worden. Je bent er nog jong genoeg voor zou ik zo zeggen.
Misschien staan er op Volzone uitdagende vacatures voor je.
hartelijke groet, Henriette Jansen -
10 November 2013 - 23:12
Linda Bronts.:
Vandaag bij mijn ouders geweest. Ze zijn vandaag 55 jaar getrouwd. Dankbaar dat ze samen zo oud kunnen worden. Wat de een niet meer weet weet de ander nog wel, valt er een raapt de ander hem weer op. Een mooi evenwicht. Ik vertelde over jou, Trees en je werk in Uganda. Je betrokkenheid bij de kinderen met een handicap. 'Dan geven wij ook' zei mijn moeder en drukte me 140 euro in de hand. 'Maak maar over naar Trees dan kan zij kinderen gelukkig maken' zei ze. En dat heb ik nu, thuisgekomen, gelijk gedaan. Je bericht dat je niet langer kan blijven stemde me treurig. Net nu je zoveel kennis en inzicht hebt.Jammer. Nog een fijne laatste periode daar en gelukkig wordt het werk verder voortgezet. Tot ziens. Veel liefs ook van mijn vader en moeder. Linda. -
24 November 2013 - 14:46
Ika Meijer:
Hallo Trees,
Geweldig om je verslag te lezen. Heb dit al meerdere keren gedaan.
Het geeft mij een goed beeld van hoe het leven daar reilt en zeilt.
Ik kan me zo voorstellen dat afscheid nemen moeilijk zal zijn.
Voor mij is alles nieuw als ik uitgezonden word.
Heb hier twijfels over, geen goed gevoel.Maar vrijdag weet ik meer.
Jij nog een goede laatste week en zoals al is gezegd kun je volgend jaar weer solliciteren.
groetjes, Ika
-
29 November 2013 - 13:45
Agnes Van Niel(koor):
Hi Trees,
Wat ontzettend leuk om te lezen hoe jij hebt gevaren en nog vaart in Uganda. De kinderen bij het onderwijs betrekken, dat is de crux van elk onderwijs , interactie en niet saai regeltjes en lijstjes opsommen, soms ook, maar niet alleen. Aansluiten bij ieders nivo. Nu ja,ik hoef jou niets te vertellen.
Tot mijn schaamte moet ik bekennen nog niet eerder gekeken te hebben op je weblog, , maar regelmatig als ik sta te zingen (met name bij the Papaya song) denk ik wel steeds: hoe zou het met het haar zijn? Das nu duidelijk!
Ben benieuwd of je nog komt zingen als je weer terug bent, de samenstelling is fors veranderd, maar het gaat goed!
Nog een hele fijne tijd en CU in het natte Nedereland...groeten Agnes
