17 Juni 2013

Lieve mensen,

Een weblog schrijven is een hele klus. Maar als die klaar is,ben ik tevreden en geeft het energie. Dus na lang uitstellen is daar dan nu toch de volgende blog.

In mei was ik in Nederland. Ik heb het druk gehad ( huis nu definitief opzeggen, laatste zaken regelen, klein afscheidsfeestje) en ik heb genoten. Iedere keer weer een feestje als ik vrienden, familie en vooral mijn kinderen ontmoette. De lente was weliswaar koud, maar zeer aanwezig. Alle vertrouwde zaken,- stadsleven in Utrecht, natuur in bloei, auto rijden op goede wegen, uitbundige winkels, fietsen in de lente- zag ik als nieuw en ik genoot er heel erg van.

Alweer bijna 3 weken terug. En het is erg wennen.

Daarnaast gaat het heel goed met het project helpen van gehandicapte kinderen. Ik ben op bezoek geweest in het ziekenhuis waar de meeste kinderen geopereerd worden. Ziet er goed uit. Op dit moment zijn er 8 kinderen onder medische behandeling voor oogproblemen, beenproblemen, clubfoods, chronische wonden, andere problemen met de motoriek.
Heel erg bedankt voor wie geld gestort heeft.
Maar er staan nog minstens 10 kinderen op de lijst die geholpen moeten worden.( en er zijn er nog veel meer) En daarvoor is meer geld nodig. Dus had je willen storten en je hebt het nog niet gedaan, je geld is meer dan welkom.

Jullie hulp is hard nodig en zeer welkom.
845360 t.n.v. Trees Ex Utrecht. O.v.v.: kinderen Uganda

Binnen kort zal ik een special blog rondsturen met foto’s en uitleg en hoe ik hulp krijg van de mensen hier om kinderen te vinden en te bepalen wie er wel en niet geholpen kan worden.

In deze blog een beschrijving van mijn werk en verslag van een dip(je).

Ons project ( van Unicef op 15 Primary Teacher Centers (=PABO’s) in Uganda) heeft de wat saaie naam BRMS: Basic Requirements and Minimum Standards. Genoemd naar de titel van een overzichtsboekje met daarin een opsomming van 14 indicatoren waaraan een school minimaal zou moeten voldoen om (goed) onderwijs te leveren. De indicatoren geven bv richtlijnen over het gebouw (must have a headteachers office, a provision for storage of instructional materials) en omgeving ( dust bins strategically posted at the compound) de organisatie (list of teachers in each department), over veiligheid, sanitair en gezondheid enz.
Mijn belangrijkste werkterrein in de indicator 'organisatie en management van het onderwijs-leerproces'. Met opsommingen als: iedere school heeft tenminste één tekstboek per jaar per vak; elke klas moet een bord, krijt, klok, banken, klasregister, rooster (opgehangen) hebben. Elke teacher moet zijn lessen voorbereiden en beschikken over een range van teachtechnieken zoals vragen stellen, discussies, mental work, rollenspel, brainstorming, demonstratie; iedere teacher moet aan het eind van de les mondeling of schriftelijke vragen stellen.
Van de teachers (opleiding 2 jaar, praktijk 8 weken) wordt verwacht dat ze alle lessen zelf bedenken en in elkaar zetten.
Let wel: er zijn geen handleidingen of leerlingboeken, geen leermiddelen, blokjes, papier, kleurdozen, science materialen, atlassen, woordenboeken, plaatjes enz voorradig. Soms slingeren ergens wat wandplaten in de school. Tot mijn verbazing hebben alle scholen een abacus, meestal ongebruikt en incompleet op de kast van de headteacher. Het enige hulpmiddel dat ze hebben is een onduidelijk opgesteld curriculum, waarin puntsgewijs de vele onderwerpen genoemd worden die de leerlingen uit hun hoofd moeten kennen aan het eind van het trimester. Zeer summiere aanwijzingen voor de teacher per onderwerp.
Mijn rol is het coachen en mentor zijn van 23 (22 man/1vrouw) docenten van de pabo die gestationeerd zijn als schoolbegeleider op een coördinatie centrum verbonden aan een wat grotere school in het werkgebied van de Pabo (ter grote van Zuid Holland en Utrecht samen). In total gaat het om meer dan 700 scholen in ons gebied. Deze docenten heten Coordinating CenterTutor (CCTers) De baas van deze CCTers is de Deputy Principal Outreach ofwel de conrector / afdelingsdirecteur van het nascholingsprogramma. Met hem zou ik zeer intensief, als counterpart moeten samenwerken. Samen een activiteitenplan maken per trimester, en het bijbehorende budget aanvragen. Een stevige fourwheledrive met chauffeur staat me / ons ter beschikking om de CCTers in hun supervisie van scholen en andere activiteiten bij te staan. Bovendien moeten de plaatselijke districtfunctionarissen op het gebied van educatie en de inspecteurs bij de activiteiten betrokken worden.
Als ik het zo opschrijf een ideale werksituatie voor mij, samenwerken, adviseren, bruggen bouwen, netwerken, en vooral ideeën genereren en activiteiten plannen en organiseren. Bovendien een nieuwe functie hier op de PTC. Mijn pioniersgeest kan aan het werk.
Ik heb nu voor de 5e keer een werkplan en bijbehorend budget bij Unicef ingediend. Mijn activiteiten en projecten zijn steeds gegroeid en ook mijn budgetaanvraag. Van 6 miljoen shilling in het eerste trimester vorig jaar tot 30 miljoen voor dit tweede trimester dit jaar (ja, ja ik werk met miljoenen..1 miljoen = 310 euro ). Unicef honoreerde 24 miljoen. Één uitgavenpost - extra budget voor vervoerskosten voor de CCTers om meer scholen te kunnen bezoeken- werd helaas afgewezen.
Zo op papier een mooi verhaal toch?

Maar in praktijk een hele klus. Om alle activiteiten ook werkelijk uit te voeren, en alle geld verantwoord te besteden. Voor het merendeel geef ik dit geld uit handen aan de CCters en die weer gedeeltelijk aan de scholen.. Het is heel veel papierwerk en de verantwoording moet tot op de cent, met bonnetjes en getekende lijsten van workshopdeelnemers die de de lunch genuttigd hebben en rapporten en verslagen over alle activiteiten door wie, waar en wanneer ze zijn uitgevoerd. Veel werk ( onnodig?) waardoor we dan maar hopen dat oneigenlijk gebruik van het geld minimaal is.
Maar.. eigenlijk het enige belangrijke voor de mensen hier: ik heb toegang tot het Unicef budget en daar wil iedereen zoveel mogelijk van profiteren: reiskostenvergoedingen, lunch -vergoedingen, aanschaf van materialen, extra inkomsten voor bijwonen van vergaderingen, gebruik van de auto voor (privé) doeleinden.
Ook een hele toer om het geld in handen te krijgen. Als Unicef het al op tijd op de rekening van de PTC heeft gestort, dan moet ik eerst een officieel verzoek indienen met budgetvoorstel bij de Principal, daarna handtekening en dan gaat het naar de burser (boekhouder) die dan tijd en vooral zin moet hebben naar de bank te gaan om het geld op te halen. Ik mag niet meer dan 6 miljoen tegelijk in ontvangst nemen. Heel veel briefjes, die ik dan weer veilig ergens moet bewaren . De CCTers komen met een verzoek en voorstel voor activiteit bij mij ( we hebben samen aan het begin van het schooljaar doelen en een globaal werkplan gemaakt) Die bespreek ik dan, geef ze geld en waar mogelijk zoek ik ze op gedurende hun activiteit.
Langzamerhand kan ik naar ik hoop ook inhoudelijk iets voor de CCters betekenen. Maar in principe zien de meeste mij toch als geldbron. Inhoudelijk bezig zijn vind ik het leukste, maar veel tijd gaat zitten in organiseren en geld regelen.


Een dip(je?)
Wat heeft het voor zin? Heeft mijn aanwezigheid hier eigenlijk nut? Wat draag ik bij aan verbeteringen van het onderwijs? Dit vraag ik mij zeer regelmatig af. In mijn minder opgewekte dagen en nachten vooral, geloof ik er nauwelijks in, dat ook maar een school dankzij mijn inspanning, een nieuw inzicht, idee of verbeterde lesmethode krijgt.
Vaak lijkt het of ik de enige ben die zich verantwoordelijk voelt voor de geplande activiteiten. CCTers maken zich niet zo druk om hun werk. Terecht, want vaak worden plannen uitgesteld of afgelast wegens allerlei redenen. Afgelopen week: maandag wordt bekend: dinsdag controle van al het rijdend materieel door mensen van het ministerie. Niet op stap dus. Woensdag weten we dat er donderdag en meeting is van alle headteachers in een district. Zij zijn dus niet aanwezig op de geplande activiteit. De bijeenkomst is belangrijk, dus de drie CCTers van dat district gaan die bijwonen. Mijn projectauto kan ze brengen. De avond tevoren wordt aangekondigd dat deze headtecahers vergadering toch niet doorgaat.....
Verdere redenen voor uitstel/afstel: begrafenissen, regen en slechte wegen, CCTers worden ineens opgeroepen voor een training of meeting, geld is niet binnen nog, onverwachte plotselinge transfer van headteacher.
Al dit soort belemmeringen, frustraties en tegenvallers kom ik steeds weer tegen en zou ik aan moeten kunnen. De typisch westerse werkcultuur die voor mijn werkplezier belangrijk is zoals: samen overleggen, afspraken nakomen, vooruit plannen, communiceren als dingen anders lopen, helder analyseren, plezier beleven aan je werk, samen activiteiten plannen, taken verdelen, verantwoordelijkheid op je nemen. Het is hier allemaal veel minder vanzelfsprekend aanwezig. Hier zijn andere zaken zijn belangrijker. Begrijpelijk, bij deze mensen die zo’n andere achtergrond en cultuur hebben.
Met mijn westerse bril op zijn verwijten heel gemakkelijk te maken. 'Ze kunnen niet organiseren, hebben geen tijdsbesef, voelen zich niet verantwoordelijk enz..'
Mijn gevoel van nutteloosheid heeft ermee te maken dat aan mijn (toch zeker heel terechte?) verwachtingen, niet wordt voldaan. Het probleem is verwachtingen hebben, dat wordt elke keer weer duidelijk.
Nee, wat werkelijk lastig is, wat werkelijk mijn dip veroorzaakt, is dat ik me in die momenten heel alleen voel. Dan mis ik mijn vertrouwde mensen in Nederland. Niemand in de buurt bij wie ik dan even kan spuien en die zegt: ok het is toch goed wat je doet, wat je probeert. Natuurlijk zijn er aardige mensen, die vragen hoe het met me gaat. Maar echt gelijkwaardig contact is niet mogelijk. Ik heb een andere positie. Ik word gezien als de witte met geld, dat blijft altijd. De enige echte ‘vriend’ die ik heb is mijn poes. Heerlijk zo’n beest dat je kleur niet kent en gewoon tegen me zeurt en miauwt en graag mijn gezelschap zoekt. (Oei ik lijk wel zo’n oud poezen mevrouwtje te worden ha, ha). Wat ik mis is feedback en fijne gesprekken.
Een ander probleem is dat hier weinig afleiding is. Ik word erg in beslag genomen door mijn werk. So wie so heb ik hier veel tijd voor mijmeren, piekeren, nadenken. Dus vorige week sloeg mijn (oude?) kwaal weer even hard toe: misselijkheid en hoofdpijn. Twee dagen in bed maar nu gaat het weer veel beter. En opnieuw maar weer ga ik proberen me niet te druk te maken, niet te verantwoordelijk te zijn, en te genieten van alle mooie zaken die hier wel zijn. Vriendelijke mensen, rust, kippen, natuur. ik word een echte Sudoku expert. Lekker redderen in mijn huisje, water halen, eten koken. ‘s Avonds kijk ik één aflevering van een serie. Ik maak er een avondvullend programma van. Stukje kijken, afwassen, stukje kijken, klusje, laatste stuk kijken en naar bed. En natuurlijk wandelen en gesprekjes aanknopen met allerlei mensen. Heel veel leren over de cultuur en mensen hier. Het is zo leuk, de mensen en hun cultuur, hun bezigheden steeds beter te leren kennen.
En dips horen erbij.
Volgende keer over successen, die er ook zijn, als ik maar goed kijk, zie ik ze zo.

Lieve groet allemaal.