31 Maart 2013 Pasen

Happy Easter!

In deze blog een impressie van Lucia over mijn werk hier. Lucia en haar man Peter zijn 10 dagen bij me op bezoek geweest. Ze schreef een prachtig stukje. Ik wil het graag met jullie delen via mijn blog. Bedankt Lucia!

En een oproep om mee tewerken aan mijn fundraising actie: geld inzamelen om kinderen met een handicap te helpen.


Impressies van een bezoek aan Trees in Oeganda.
36 jaar geleden reisde ik door Kenia en Tanzania en logeerde ik bij vrienden die als arts werkzaam waren in een afgelegen gebied in Tanzania. Ze bonden er o.a. de strijd aan tegen de kindersterfte.

Tijdens de reis door Oeganda dit jaar bleek dat hun werk succesvol is geweest. Overal zie je kinderen, kinderen, kinderen. De gemiddelde leeftijd in Oeganda is 15 jaar. Dat betekent dat de helft van de bevolking tussen 0 en 15 jaar is en de andere helft tussen 15 en 100. Je zag ze ’s morgens tussen 7 en 8 in lange slierten lopen op weg naar school en tussen 5 en 6 terug naar huis. Soms alleen, ook kleintjes van 3, 4 jaar oud, soms in groepjes, zelden met een volwassene. Soms in keurige gestreken schooluniformen, soms in te krappe, versleten communiejurkjes uit de Zak van Max.

En nu: een toekomst voor al die kinderen. Daar werkt Trees aan mee. Onderwijs is de grote motor, maar….. hoe krijg je alle kinderen naar school, hoe houd je alle kinderen een aantal jaren op school en hoe zorg je dat ze daar goed onderwijs krijgen? Nog steeds gaan veel kinderen niet naar school of slechts een paar jaar en het onderwijs bestaat uit het memoriseren van vaak onbegrijpelijke Engelse teksten die door de leerkrachten op het bord zijn geschreven. Als onderwijsmens gaan je handen jeuken. Maar Trees weet dat het geen zin heeft om met grootse plannen te komen. Ze laat de mensen zelf hun problemen formuleren en naar oplossingen zoeken en ze vindt meer en meer de juiste Oegandese partners die als voortrekkers aan de slag willen gaan. Een jaar lang investeren in het leggen van contact en haar oprechte interesse in de mensen begint zijn vruchten af te werpen.

Zelf faciliteert ze haar partners met vervoersmogelijkheden en een beetje geld. En daar komt het eeuwige probleem van ontwikkelingshulp weer om de hoek kijken. Witte mensen zijn een portemonnee op twee benen. Zij komen langs en brengen zo maar van alles mee: pennen, voetballen, raamkozijnen, condooms en watertanks. Het wordt in ontvangst genomen en al of niet (enige tijd) gebruikt.

Maar de pennen raken leeg, de voetballen lek, de kozijnen worden opgestookt om pap te koken, de condooms zitten niet prettig en aan de watertanks zit na 4 jaar nog geen kraan.

Ook Trees is de vrouw van 6 miljoen (een miljoen is 300 euro). En veel van haar tijd bestaat uit rekenen, bankzaken en nee zeggen. Natuurlijk blijft ontwikkelingshulp nodig voor rampen en het noodlot: voor vluchtelingen, hongersnood en gehandicapte kinderen. Maar mijn mening over ontwikkelingswerk werd vooral bevestigd: als iemand vraagt om een vis, geef dan geen vis, geef geen hengel of een boot, maar geef enkel het verlangen naar de zee.

Het was een reis vol tegenstellingen. Soms de rijke, witte toerist, die rondrijdt in de prachtigste wildparken samen met andere rijke, witte toeristen, oog in oog met olifanten en chimpansees. En dan het sobere leven bij Trees, de bezoeken aan arme scholen in de afgelegen dorpjes en aan haar hartelijke vriendinnen in de piepkleine, donkere huisjes. Het meemaken van de stroperige gesprekken met corrupte bobo’s en het vrolijke enthousiasme van de eerste lichting goed opgeleide mensen.

Trees wordt al aardig Oegandees. Ze hoeft niet meer naar een cursus mindfulness. Ze kan waarnemen zonder te oordelen, ze kan boosheid voelen en weer loslaten, ze kan accepteren dat alles altijd anders gaat dan je denkt en wilt en hoopt en verwacht.

En blijft toch haar idealen trouw. Petje af.
Lucia


In Uganda is armoede, zeer grote armoede, vergeleken bij onze rijke en vooral goed verzorgend landje. Toch zijn de mensen hier niet zielig. Ze hebben niks, maar maken er wat van. Zijn relaxed, hebben plezier, om de eenvoudigste zaken maken ze zich heel vrolijk. Ze kunnen goed wachten, kletsen graag en veel met elkaar.

Toch is hulp van buiten onontbeerlijk om de mensen hier te helpen vooruit te komen.
Elke dag word ik met mijn neus op de feiten gedrukt en geconfronteerd met de noden van de mensen hier. Zoals bijna elke buitenlander die hier werkt, heb ook ik nagedacht over een manier om te helpen.
Op de scholen die ik bezoek, kom ik gehandicapte kinderen tegen. Doof, oogproblemen, gekke wonden, ontwikkelingsstoornissen, gekke bulten, albino kinderen, bewegingsstoornissen.
Als deze kinderen in Nederland geboren zouden zijn, zouden ze voor het merendeel goed geholpen zijn en hun handicap verlicht met allerlei hulpmiddelen. Deze kinderen en hun ouders wil ik graag helpen.

De knoop is nu doorgehakt, het fundraising gaat van start.
Ik heb nu twee keer een kliniek in de buurt bezocht. Genaamd OURS (Organised Useful Rehabilitation Sevices)
Ze ontvangen kinderen met een handicap, doen onderzoek en het kind krijgt een behandeling, daar of in een gespecialiseerd centrum. Daarna is er nazorg en fysiotherapie voor het kind. Ook de moeder of een andere verzorgster is er altijd bij en zij leert hoe het kind verder te begeleiden. De sfeer was heel vriendelijk. Het is een kleine kliniek met een paar artsen en fysiotherapeuten. Ze maken ook handige hulpmiddelen. De dokters en ander medisch personeel lijkt toegewijd en kindvriendelijk.

Mijn rol is te zorgen dat de kinderen er komen. Ouders van de kinderen opsporen. Via hoofd van de school achtergrond informatie krijgen. Vervoer is duur. Geld geven aan de ouder, garandeert niet dat het ook werkelijk gebruikt wordt voor de behandeling van het kind. Dus ik werk met tussenpersonen zoals het hoofd van de school en de CCTer. Ook zal ik regelmatig naar OURS gaan om te horen hoe het gaat met de kinderen en te betalen voor behandeling en geld klaar leggen voor de terug reis.

Het eerste kind is voor onderzoek naar de kliniek geweest. In de vakantie wordt het opgenomen en geopereerd. Ik heb 125 euro betaald voor vervoer, zijn behandeling en eventuele operatie. Er staan nog meer kinderen op de lijst.

Iedereen die mee wil helpen en gehandicapte kinderen een nieuwe kans wil geven; je kan geld doneren op mijn rekening. Ik zal jullie laten weten hoe het geld wordt gebruikt en foto’s sturen van de kinderen die dankzij jullie gift geholpen zijn.

Je kan geld storten op bankrekening nummer : 845360 tnv Trees Ex Utrecht. O.v.v.: kinderen Uganda

BEDANKT

Trees