2 maart 2013

Lieve lezers,

Welcome back! Met deze welkomsgroet ontvangen de mensen je hier iedere keer als je weer thuis komt.

Na een zeer lange periode radiostilte: daar ben ik weer met een bericht uit Bushenyi. Hier zijn de scholen in december en januari gesloten. En ik ben een tijd in Nederland geweest.

Half januari weer terug en wat is het goed weer terug te zijn. Het voelt als thuiskomen. Niet gedacht dat ik al zo gehecht ben aan deze plek.
De rust, het prettige weer, de groene omgeving, de zeer vriendelijke mensen. En.. mijn eigen fijne huisje, mijn scharrelende haan en kuiken en kip, die elke dag speciaal voor mij een ei legt, mijn zielige poes die me miauwend verwelkomt.

Zo’n verschil met vorig jaar toen ik niks wist, alles eng vond. Vorige jaar leken alle mensen op elkaar, kende ik geen namen, nu herken ik de mensen waarmee ik werk, mijn buren, de mensen uit het naburige dorpje. Ik weet wat ze doen, wat ik aan ze heb. Nu heb ik een beetje idee hoe mijn werkgebied eruit ziet. Ik herken dorpen en scholen, ken de moeilijke namen van deze plekken. Ik snap wat mensen zoal de hele dag doen, begrijp meer wat ze beweegt en waar ze mee bezig zijn.

Ik voel me minder bekeken en meer op mijn gemak als ik door de velden wandel of boodschappen doe. Ik kan mijn grote auto parkeren op drukke plekken, ga graag naar de markt en ding af op alles waarvan ik denk dat ze een musungu prijs vragen. En.. ik kan de mensen verstaan en goed begrijpen. Ben gewend aan hun Engels en zij hopelijk ook steeds meer aan het mijne. Het leukste is dat ik steeds gemakkelijker praatjes maak en vaak met de mensen kan lachen. Ik voel me meer op mijn gemak en geworteld.

Nooit eerder zoveel geleerd en ontdekt in een jaar.

En ik had bezoek. Eerst 3 weken zus Paulien en later 10 dagen vriendin Lucia en Peter. En dan merk ik hoe gewoon veel zaken al voor mij zijn. Goed om te praten over die grote contrasten tussen hier en daar. Nu moet ik wel weer wennen aan 'alleen' zijn. Het is heerlijk om bezoek te hebben. Dus ieder die langs wil komen is van harte welkom.

En ook eindelijk, eindelijk weer aan het werk. De plannen die ik samen met mijn mannen CCTers( docenten van de pabo hier die in het veld wonen en scholen begeleiden) gaan lopen.
De CCters komen vaak zelf met ideeën en dat is natuurlijk de bedoeling. Daardoor is mijn werk is zeer afwisselend en het is heerlijk dat ik een groot deel van de activiteiten zelf kan vormgeven.

De uitdagingen en frustraties zijn natuurlijk nog hetzelfde: alle tijdschema's veranderen altijd, mensen houden zich niet aan afspraken, werken is van alle zaken het minst belangrijk. Ik ben heel veel bezig met regelzaken en vooral met geld zaken. Bonnen, formulieren, geld uitdelen en zorgen dat ik van Unicef geld krijg. Het kost veel kopzorgen en tijd.

Mijn werk de afgelopen weken:
1. Een dag training met de CCTers over 'smar't doelen formuleren.
Elke CCter heeft 3 scholen geselecteerd . Deze drie scholen krijgen intensievere begeleiding en worden getraind in het maken van realistische, simpele doelen en hoe die ook werkelijk te bereiken. Bv aan het eind van term I heeft elke klaslokaal een rooster in zijn klas hangen. Ieder leraar maakt voor minstens 3 van de 8 dagelijkse lessen een lesvoorbereiding. Het hoofd van de school tekent elke dag deze voorbereidingen als gezien.Of: In het kantoor van de headteacher is een goede opbergplek voor de (weinige) handleidingen en curricula die er zijn, bereikbaar voor de teachers. Elke school krijgt een budget, waarvoor verantwoording af te leggen. Doel van deze programma's is de CCs en schoolhoofden uit te dagen om heel praktische verbeterplannen voor hun school op te stellen. De headteacher is hierbij de sleutelfiguur. Jammer dat headteachers zo vaak van school wisselen, gemiddeld elke twee jaar. Oorzaak is een ondoorzichtig transfersysteem geregeld door de locale educatie officials. Waar niemand invloed op heeft, alleen als je een aardig omkoopsommetje kan neerleggen. Ik bezoek elk van de 23 CCTers als ze met deze activiteiten bezig zijn.

2. Bezoek 3 scholen in drie visserdorpen in het prachtige Queen Elizabeth park. Heel arm en heel afgelegen. Ze liggen aan een van de grote meren van dit park. Onderweg kwamen we olifanten tegen. Al tijden niemand op bezoek geweest, geen inspecteur, geen schoolbegeleider. Vervoer naar deze dorpen is duur. Er wordt daar nauwelijks les gegeven. Kinderen en teachers absent. 90 % van de kinderen verlaat de school voor het eind van de primary school. Jongeren hangen rond en verdienen wat bij met het helpen van de vissers. Maar ook door te stropen in het park. Pascal die in een van deze dorpen geboren is, ging mee. Hij heeft een organisatie opgericht om deze jongeren te helpen en andere inkomsten bronnen te vinden. Met ouders en teachers gepraat en een actieplan gemaakt. Pascal blijft in contact met de mensen daar en belt ze regelmatig over vooortgang. Een van actiepunten: de voorzitster van het parent/teachers commitee gaat bij ouders langs om ze te overtuigen van de noodzaak om hun kind (weer) naar school te sturen. Na een week 15 kinderen extra naar school. Wat een beetje aandacht niet kan doen.

3. Bezoek kliniek, speciaal voor kinderen met handicap, om te overleggen over kinderen die medische hulp nodig hebben en die ik tegen kom bij ons scholenbezoek.

4. Uitwisselingsprogramma opgesteld tussen twee scholen die een speciale klas voor gehandicapte (meestal dove) kinderen hebben. Zo kan de ongetrainde teacher leren van de getrainde teacher voor Special Needs Education. Lobbyen bij plaatselijke autoriteiten voor extra geld voor dit traject.

5. De studenten van de Pabo hier bereiden zich voor op 3 weken stage. Ze krijgen een week lang met 200 tegelijk intructie. Buiten in de schaduw van bomen zetten ze hun stoel neer. Het is zoals altijd, hoorcollege en dicteren van instructies wat te doen in de klas. Een gesloten vraag tussendoor over eerder gedicteerde lesstof is de enige interactieve actie dat ik kon ontdekken. Tijdens het onderdeel maken van goede instructie materialen, heb ik alle studenten geleerd hoe ze van een vel papier een boekje kunnen vouwen met 8 pagina's. Voorop je naam en elke dag van de week een zinnetje, verslagje, gedichtje schrijven. Wat zou het mooi zijn als een paar van de studenten ook werkelijk deze activiteit tijdens hun stage in de klas uitproberen.

Kortom enerverend en leuk werk. Vele uitdagingen en elke dag wel weer nieuwe ongelooflijke zaken: vandaag vertelde mijn Immaculate ( vriendin en secretaresse) dat haar buren een inbreker hadden betrapt en dat die door de mensen dood geslagen was. Zonder blikken of blozen. Naar de politie brengen heeft geen zin, zei ze. Je betaalt een bedragje en de dief is weer vrij.

's Nachts is het hier doodstil. Geen verkeer, geen mensen. Hoogstens een sprinkhaangeluidje, een huilende hond op weg naar een loopse teef, een te vroeg kraaiende haan. Vannacht werd ik wakker van een regelmatig raspend geluid ergens buiten. Een dier, altijd als je wat hoort ‘s nachts is het een dier. Bed uit. In het licht van de volle maan een koe, etend aan het lekker lange sappige gras in mijn achtertuin.

Volgende keer meer over onze cultuur als persoonsgeorienteerd en de cultuur hier, positiegeorienteerd. Over het verschil tussen rijk en arm. Over de ongebreidelde exploitatie van de natuurgronden hier.

En.. ik ga jullie vragen om een bijdrage voor hulp aan gehandicapte kinderen. Zoals iedere buitenlander hier, die geconfronteerd wordt met de grote armoede, wil je wat doen, bijdragen, helpen..
Dat gebeurt ook op zeer grote schaal. NGOs en hulpprogramma's overstromen Uganda. (Donordarling) Helaas al decenia lang en helaas het het helpt erg weinig.
Ik wil me richten op kinderen met een handicap. Gehandicapte kinderen zijn de laatste in de rij. Vaak worden ze in de dorpen gehouden en vinden de ouders het niet de moeite waard ze naar school te sturen. Kinderen die geboren worden met een handicap, vaak een aangeboren fysieke handicap ( klapvoet, bult op de rug, ledematen die afwijkingen vertonen, spastisch) of kinderen die vanwege niet goed behandelde kinderziekte (gedeeltelijk) doof of blind worden, kom ik tijdens ons scholenbezoek vaak tegen. Het zijn doorzetters, ondanks hun handicap, ze willen leren en educatie is hun toekomst. Een eenvoudige operatie kan hen al helpen. Maar daarvoor moeten ze naar een kliniek ver weg. En hun ouders moeten weten dat behandeling mogelijk is. De meeste ouders zijn arm en hebben geen geld voor vervoer naar de kliniek. Daar wil ik ze mee helpen. Op een van de foto's zie je het eerst kind dat met zijn moeder naar een speciale kliniek in Mbarara gaat, 100 km verderop. Kosten voor vervoer moeder en kind en voor eerste onderzoek: ongeveer 25 euro.

Dag allemaal, ik laat snel weer van me horen.

Trees