9 November 2012

Lieve lezers,

Dank voor jullie reacties, via blog en ook via mijn email. Het is fijn te weten dat mijn verslagen gelezen worden. Maakt thuis dichterbij.
Voorlopig mijn laatste verslag uit Uganda. Maandag vlieg ik naar Nederland.
Voor wie eens wil vergelijken het niveau van P7 leerlingen hier en groep 8 in Nederland: een paar opgaven om te oefenen.

PLE: Primary Leave Exam. Deze week was het dan zover. Eindexamen voor P7. Het landelijke examen is heel belangrijk, zowel voor de leerlingen om toegelaten te worden tot secondairy schools, als voor de scholen zelf om te laten zien hoe goed ze zijn. Och niet anders als bij de Cito eindtoets.Behalve dan dat er naast PLE niet zoiets bestaat als advies van de school. Ouders en kinderen zenuwachtig. Er wordt veel gebeden voor de kandidaten. De meeste scholen hebben een aparte religieuze viering met alle kandidaten en hun ouders en de andere kinderen van de school. Lang niet alle kinderen halen P7, minstens 50 % is voor die tijd afgehaakt.
Al weken wordt er in P7 geen les meer gegeven maar alleen nog maar revision gedaan. Dat is proefwerken maken en de goede antwoorden uit je hoofd kunnen opzeggen.
Het gaat om 4 vakken: mathematica, Sciene, Social studies en Engels. Het zijn haast allemaal kennisvragen. En alles is in het Engels. Je kan niet even uitleg vragen aan de meester over een bepaald woord
Voor science bv antwoorden als: The nutrients needed for energy are carbohydrates and fat.
Of: The products of photosynthesis are glucose and oxygen.
Of de opgaven: Your epiglottis folds down to block the entrance to your wind pipe when you do what?
Voor Maths: Solve 5=p-2/3p / Use the distributive property to work out; (75x2,83)-(25x2,83)
Voor Engels: How…… sugar would you like to buy? / The …. of lake Victoria has reduced due to environment degradation (deep)
Veel stof naar mijn idée op middelbare school niveau. Maar een mening ergens over geven hoeft niet. Ook geen inzichtvragen.

Het is een hele operatie in dit land om op alle duizenden scholen tegelijk de examens te brengen en op tijd te beginnen. Daarvoor worden heel wat mensen ingezet. Alle kinderen van de andere klassen hebben 3 dagen vrij.
De voorbereidingen startten op vrijdag. Inrichten van de lokalen voor de examens. Nu geen 3 of 4 kinderen in een bankje. Er mag geen enkele teacher van de eigen school bij de kinderen in de buurt zijn. De examens worden op zondagavond en maandagavond van Kampala naar de politiebureaus gebracht. Daar zijn districtsfunctionarissen van Education office (distributeurs) die ze uitdelen aan transporters, bv CCTers die ze snel moeten brengen naar de scholen in hun gebied. Op elke school in een supervisor ( bv tutors van Pabo) en invigilators ( teachers maar niet van de eigen school) die in de klas bij de kinderen zijn. Dan zijn er scouts die rondrijden en scholen tijdens de examens bezoeken. Al deze functionarissen komen uit heel andere gebieden. Mijn buurman tutor was scout in een gebied 150 km verderop. Het kost heel wat geld. Al deze mensen krijgen geld voor het werk dat ze doen en voor accommodatie. Het is allemaal vrij goed gegaan. Op maandag waren er problemen in de ochtend omdat regen in de ochtend de wegen zo onbegaanbaar maakte dat sommige scholen pas een uur na begintijd bereikt konden worden.
Na maar afwachten hoe de resultaten zijn. Uitslag begin Februari 2013.

Gisteren uitgenodigd bij Annet. Ik heb haar tijdens een van mijn wandelingen ontmoet. Ze is teacher primary school en loopt elke dag 3 km heen en terug naar haar school. Ze spreekt goed Engels en ik krijg les van haar in de lokale taal. Ze is heel geduldig en roept steeds dat ik vooruit ga. Maar dat is niet waar. Ik oefen te weinig en de taal is heel moeilijk. Eigenlijk concentreer ik me meer op verbetering van mijn Engels. Tijdens onze tweewekelijkse zondagse lessen vertelt ze me ook heel veel over haar leven, over het leven in Uganda en hoe het er werkelijk op haar school toegaat. Annet woont vlak bij in een klein huisje met nauwelijks spulletjes, geen elektriciteit en de keuken buiten. Latrines buiten en een hokje buiten om je te wassen, gedeeld met anderen. Ze nodigde me uit aan het eind van de middag en natuurlijk had ze eten bereid. Haar drie kinderen hielpen haar. De 3 (tussen 5 en 10 jaar) hielpen haar. Vol trots liet ze me alles zien. De kinderen moesten een gedichtje opzeggen en liedjes zingen en een speechje houden. De man van Annet woont en werkt in Kampala. Hij stuurt zelden geld en ze zien elkaar weinig. Hij schijnt nogal eens te drinken. Annet zorgt voor de kinderen. Ze is een fantastische moeder die alles voor haar kinderen over heeft. Ik nam zeep mee en een potje honing. Het was een hele eer bij haar op bezoek te zijn. Maar dat vond zij omgekeerd ook. En ze hield niet op te zeggen hoe blij en dankbaar ze was voor mijn steun en aanwezigheid. Te onderdanig en ik voelde me er wat ongemakkelijk bij. Maar het leuke aan Annet is dat je haar dat ook kan uitleggen en dat ze luistert en probeert te begrijpen wat ik bedoel. Dus we hebben het getroffen met elkaar.

Vandaag neem ik afscheid van veel mensen, ik zet al mijn losse spulletjes in de kast en breng mijn poes en de laatste was naar Nathalie. Mijn grote koffer is vrijwel leeg. Morgenvroeg ga ik naar ‘huis’. Het voelt meer als van huis weggaan. Op vakantie? Ook dat niet. Ik zie ernaar uit in Nederland mijn kinderen en familie en vrienden weer te zien. Even in een heel andere omgeving te zijn en door andere zaken dan mijn werk en in beslag te worden genomen. Ondertussen zal ik mijn heerlijke stekje hier, de mensen hier, het warme weer zeker missen. Afscheid nemen en switchen van de ene naar de andere plek is niet mijn sterkste kant. Ik ben maar wat blij dat ik weer terug kom, in januari. Een goed teken. Ik leer al me op meer plekken thuis voelen.

Tot ziens allemaal.

Trees