Onbegonnen werk?
Door: TreesEx
Blijf op de hoogte en volg Trees
15 Februari 2012 | Oeganda, Bushenyi
De cultuurschok! Vandaag dan echt!
Mijn eerste scholen bezocht. Over zeer hobbelige weggetjes, met diepe kuilen, gleuven en sleuven. Voortdurend word ik heen en weer geslingerd.
Wat een pracht aan natuur. Heuvelachtig met mooie vergezichten, groen, bomen, ik word er stil van.
En dan ineens een school. Ruime compound, met gras en bomen.Prachtig uitzicht. De gebouwen zijn barakken met verder niets. Geen stroom, geen water, geen boeken, geen ramen, geen platen aan de muur, geen speelmaterialen,
Alleen veel kinderen, met 3 in oude schoolbanken. 50 in een klas. Een teacher daarvoor die op het bord schrijft, en kinderen die in hun eigen meegebrachte schoolschriftjes overschrijven van het bord.
De teachers delen een boek en schrijven lesplannen. Dat is vooral het boek overschrijven. En wel alle kinderen een uniform.
Ik wil niet vergelijken met onze scholen, maar ik doe het toch. En de tranen schieten me dan in de ogen.
Lesboeken, guidelines, curricula, handleidingen, ze zijn genoeg aanwezig. Ik vond op mijn office een hele kamer volgestouwd met lesmateriaal. Alle titels wel 100 keer.
Waarom liggen die daar? Ik heb van alles er 1 meegenomen en het is prima materiaal. ( vnl gesponsord door NGO's)
Waarom worden ze niet verspreid, waarom niet gebruikt?
De moed zinkt me dan in de benen. Onbegonnen werk. Wat kan ik hier doen??
De taal is een probleem. Kinderen horen in het Engels les te krijgen, maar als hun teachers dat niet goed kunnen..
Ook hier op de PTC wordt veelal geen Engels gesproken, alleen in formele situaties.
Ook in mijn bijzijn, wordt veel Runyankore gesproken. Dus echt geïnformeerd zal ik niet gauw zijn.
Ik bezoek elke klas. De kinderen staan op en zeggen: goodafternoon we are P6. Gelukkig is de DPO (mijn naaste medewerker) erbij. Hij vertelt de kinderen wie we zijn. Ik probeer goedendag te zeggen in het Runyankore. De kinderen staren mij aan en ik hen. Ik wil alles weten, wat ze aan het doen zijn, waar ze wonen en hoe ze leren. Voorlopig heb ik hierover niets gevraagd. De kinderen zijn verlegen, maar ik ook.
Foto's maken doe ik spaarzaam.
Morgen en overmorgen nieuwe rondes.
Mijn eerste scholen bezocht. Over zeer hobbelige weggetjes, met diepe kuilen, gleuven en sleuven. Voortdurend word ik heen en weer geslingerd.
Wat een pracht aan natuur. Heuvelachtig met mooie vergezichten, groen, bomen, ik word er stil van.
En dan ineens een school. Ruime compound, met gras en bomen.Prachtig uitzicht. De gebouwen zijn barakken met verder niets. Geen stroom, geen water, geen boeken, geen ramen, geen platen aan de muur, geen speelmaterialen,
Alleen veel kinderen, met 3 in oude schoolbanken. 50 in een klas. Een teacher daarvoor die op het bord schrijft, en kinderen die in hun eigen meegebrachte schoolschriftjes overschrijven van het bord.
De teachers delen een boek en schrijven lesplannen. Dat is vooral het boek overschrijven. En wel alle kinderen een uniform.
Ik wil niet vergelijken met onze scholen, maar ik doe het toch. En de tranen schieten me dan in de ogen.
Lesboeken, guidelines, curricula, handleidingen, ze zijn genoeg aanwezig. Ik vond op mijn office een hele kamer volgestouwd met lesmateriaal. Alle titels wel 100 keer.
Waarom liggen die daar? Ik heb van alles er 1 meegenomen en het is prima materiaal. ( vnl gesponsord door NGO's)
Waarom worden ze niet verspreid, waarom niet gebruikt?
De moed zinkt me dan in de benen. Onbegonnen werk. Wat kan ik hier doen??
De taal is een probleem. Kinderen horen in het Engels les te krijgen, maar als hun teachers dat niet goed kunnen..
Ook hier op de PTC wordt veelal geen Engels gesproken, alleen in formele situaties.
Ook in mijn bijzijn, wordt veel Runyankore gesproken. Dus echt geïnformeerd zal ik niet gauw zijn.
Ik bezoek elke klas. De kinderen staan op en zeggen: goodafternoon we are P6. Gelukkig is de DPO (mijn naaste medewerker) erbij. Hij vertelt de kinderen wie we zijn. Ik probeer goedendag te zeggen in het Runyankore. De kinderen staren mij aan en ik hen. Ik wil alles weten, wat ze aan het doen zijn, waar ze wonen en hoe ze leren. Voorlopig heb ik hierover niets gevraagd. De kinderen zijn verlegen, maar ik ook.
Foto's maken doe ik spaarzaam.
Morgen en overmorgen nieuwe rondes.
-
15 Februari 2012 - 14:54
Paulien:
Trees, Houd moed.
Liefs -
15 Februari 2012 - 14:57
Pieter:
Hoi Trees, hier in Nederland heet dit tegenwoordig een uitdaging... -
15 Februari 2012 - 16:36
Mieke W.:
als je van niets uitgaat, is alles winst!!
Hopelijk vind je ergens een beginnetje, sterkte. -
15 Februari 2012 - 17:49
Jimke:
Hi Trees. Hoorde gisteren van een collega die ook wel eens in Afrika in onderwijs werkt: alles wat je dacht te kunnen, kun je wel vergeten. Echt van onder af aan op nieuw beginnen te bouwen aan een ander gebouw, met ander materiaal, in een nader klimaat, met andere mensen..... Hard werken! Hou je haaks. -
15 Februari 2012 - 18:01
Wies:
Trees je hoeft het niet in 1 week op te lossen. -
15 Februari 2012 - 21:05
Brigit:
Oei, klinkt heftig.
Andere bril opzetten?
Hou je taai! -
15 Februari 2012 - 21:43
Oda:
Begonnen werk. Voelen, proeven, ruiken, kijken, lijkt me een belangrijke eerste stap! Proef je de sfeer van leergierigheid van de kinderen?
Je beschrijving doet me denken aan wat je vertelde over de thema's in je VSO training in NL!
Gelukkig heb je VSO maatjes om je ervaringen mee te delen.
Hou je taai & soepel!
Liefs -
15 Februari 2012 - 22:39
Riet En Frans:
Ja, Trees dat is Afrika!. Prachtig land als je er op vakantie bent. Ze hebben ons altijd verteld dat je niet met je westerse ogen moet kijken maar met de ogen van een Afrikaan. Je moet maar zo denken dat onze grootouders ook nog met lei en griffel schreven en dat is toch nog niet zo lang geleden.
Er valt nog veel te doen en zie dat als een uitdaging ook al gaat het beetje bij beetje.
Succes en heel veel sterkte.
Groetjes Riet en Frans -
15 Februari 2012 - 23:02
Bert:
Lieve Trees,
Jij bent daar. Voor hen lijkt mij dat een godsgeschenk... -
16 Februari 2012 - 09:42
Marleen:
Misschien kun je Monique laten overkomen voor lessen Engels?
Misschien waren de kinderen te verlegen om iets te zeggen en valt het achteraf nog mee?
Wacht met spanning af hoe verder....
xx -
16 Februari 2012 - 11:39
Naat-in-uganda:
hallo lieverd, diep ademhalen en door gaan met het verzamelen van puzzelstukjes. wat 'niks' lijkt vandaag blijkt 'iets' morgen en met dat 'iets' kan jij dan weer 'iets'. en iets+iets= vooruitgang!!
foto's maken... voorzichtig mee zijn en altijd eerst vragen: en zijn kinderen/mensen die geloven dat de medicijn mannen via de foto's bij de geest van de gefotografeerde kunnen komen.
keep up! -
17 Februari 2012 - 07:00
Henriette Jansen:
Hallo Trees,
Wat een schrijnende toestand trof je aan in de school die je bezocht hebt.Wat is Nederland dan rijk. Vreemd trouwens dat je lesmaterialen op jouw kantoor vindt die waarschijnlijk voor de scholen bedoeld zijn?
Ik zit nog enkele weken in Maputo vanwege lessen Portugees.
Lastige taal vanwege m.n. de uitspraak, maar minder moeilijk denk ik dan de taal die jij moet spreken.
Fijn weekend alvast en veel wandelplezier daar.
Groet Henriette -
17 Februari 2012 - 09:11
Rob:
Hoi Trees, het lijkt nu echt voor je te beginnen. Wat mij nog niet duidelijk is: wat is het doel van je scholenbezoek, behalve eigen oriëntatie? Wat is precies je opdracht in het onderwijs daar?
In een of ander informatief stuk las ik: altijd blijven lachen!
-
17 Februari 2012 - 09:21
Rob:
PS
Ik bedoel te vragen:waarin wordt je geacht de teachers te trainen? Of kan je dat zelf helemaal gaan bepalen? -
17 Februari 2012 - 22:06
Jan A.:
Alle begin is moeilijk Trees.
Probeer de situatie op de scholen te doorgronden. Wat zijn de knelpunten? Neem er de tijd voor om dat te doorgronden. Komt tijd komt raadt. Veel wijsheid en zeeën geduld toegewenst. -
21 Februari 2012 - 20:48
Angelique:
Dag lieve Trees,
dank voor je sms! Zoveel aan je gedacht!! Vandaag vroeg Norah: waar is Trees? Uit het niets - voor hen ben je nog dichtbij. Excuus dat je nog niet veel van ons hebt gehoord. René is best ziek geweest, longontsteking en antibiotica sloeg eerst niet aan. Gelukkig is hij nu weer opgeknapt, tentamens en een reis aan het voorbereiden. Ondertussen werk ik nog steeds 4 dagen, blijft leuk, maar ook zo druk. En zaterdag zijn onze meisjes jarig, ze zijn er vol van. 3 jaar alweer. In onze gedachten bij jij erbij! Weet dat we veel aan je denken en ik geniet van je prachtige verslagen.
heel heel veel liefs, Angelique en René, Sophie en Norah -
21 Februari 2012 - 21:09
Maria Hijman:
Lieve Trees, Ik lees met plezier je verslagen. Wat een ervaringen doe je op. Moeilijk, lijkt me maar ook erg verrijkend lijkt me. Wij vinden als zo vanzelfsprekend hier.
Ik wens je veel sterkte en blijf je met veel interesse volgen.
Hartelijke groet,
Maria -
22 Februari 2012 - 13:31
Erik:
Mam! Geen boeken, ik zou het willen.. Kinderen die gewoon luisteren naar wat jij te vertellen hebt en dat netjes overschrijven en daar vragen bij stellen en mee aan de slag gaan ipv "ja, maar welke pagina's moeten we nu precies leren?"
Ach.. Te makkelijk, ik besef het me terdege. Ga door, werk langzaam naar een situatie waarin werken mogelijk is, begin vanaf daar stappen te zetten.
Ik denk aan je!
Liefs! -
27 Februari 2012 - 14:32
Leo:
Als je de Fonkelsteen hebt op weten te bouwen dan kun je het daar met jouw energie ook doen.
Ik bel je nog.
Liefs Leo
