Het werk is begonnen..

29 februari 2012

Lieve lezers,

Dank voor alle reacties.
Vandaag tijd (en stroom) om weer eens wat te laten horen. Afgelopen weekend was Linda (zelfde werk op andere PTC en uit Nedreland) op bezoek. Je begrijpt we praatten, filosofeerden, en lachten heel wat af. Natuurlijk wandelen en op bezoek bij Nathalie. Ook NL en ook VSO-werk Education, maar dan 10 jaar geleden gestart. Ze is getrouwd met een Ugandees en heeft 5 prachtige kinderen. ( zie foto’s)
In dit blog wat meer info over mijn werk. Elke dag weer veel nieuwe belevenissen. Over gisteren een verslag.

Ik val hier van de ene verbazing in de andere. Het (werk)klimaat is echt totaal anders dan ik gewend ben. Totaal. Was me al voorspeld, en ik kan er tot nu toe om lachen en er zijn ook momenten dat ik het waardeer. De frustraties komen vast nog wel.
Gelukkig veel tijd om alles te overdenken en te verwerken. Alles gaat hier heeeel langzaam. Alle plannen die ik per dag probeer te maken, pakken elke dag anders uit. Vooral dat er niet gebeurd wat ik had gepland en gehoopt. Alles verandert altijd weer en niks op tijd. Je bent hier nooit te laat. ( En dat is voor mij, als notoire telaat komer, heel ontspannen)
Toch verveel ik me geen moment. Er zijn altijd mensen in de buurt die een praatje met me willen maken. Ik oefen Runyancore en mijn engels gaat goed vooruit, alhoewel Ugandees Engels (heel) anders is kwa uitspraak en ook kwa vocabulaire.

Uniicef en VSO
Unicef en VSO zijn samen dit project aangegaan. Unicef als uitvoerder en financierder van het project. VSO als partner die mensen voor het project levert.
Na een training van een week op VSO – Kampala kregen we van Unicef twee dagen een introductie en voorbereiding specifiek voor het project. Unicef is a big player in de wereld van NGO's en heeft als founder een grote vinger in de pap bij het ontwikkelen van onderwijsprogramma's.
Het project waar wij voor gaan werken heet BRMS en Margot (UK), de projectleider noemt het haar baby. Al in maart vorig jaar heeft ze de grote auto's (4wd,) besteld waar wij in gaan rijden om scholen te bezoeken ook op de meest afgelegen plekken. Die staan vanaf oktober klaar op onze werkplek met driver. Grote verwachtingen..
VSO is gevraagd de volunteers voor dit project te zoeken en te begeleiden.
Basic Requirements and Minimum Standards indicators = basisvoorzieningen en minimum standaarden (die nodig zijn om onderwijs te bieden) Het BRMS-programma is ontwikkeld door het Ministry of Education with support from... Unicef.
Het is een ambitieus programma. Op 15 Core Primary Teacher Centers (CPTC) wordt een teacher educator (zoals ik) gestationeerd om mee te helpen het BRMS-plan uit te voeren. Dit doen we door begeleiding en supervisie van de mensen in het veld (zgn CCT's), die dez BRMS indicatoren in de primary scholen moeten invoeren.

Mijn werk.
Ik ben verbonden aan een Primary Teacher Center. Een soort pabo waar de studenten intern zijn. Dus veel jong volk op het terrein. De opleiding hier is twee jaar. De studenten heten teacher- students, hun leraren tutors en voor mijn functie is de naam teacher educator bedacht.
De PTC heeft naast een Preservice afdeling ook een Outreach afdeling om de meer dan 700 primary schools, in het district Bushenyi te begeleiden. In het veld zijn 23 CC ( coordinating Centers = een klein gebouwtje bij een van de scholen) Vandaaruit opereren 23 CCT-ers ( coordinating Center Tutors.) Ze begeleiden soms wel 42 scholen in hun gebied.
Ze hebben vele en zeer uitgebreide taken: supervising and training headtechers (management and planning) and teachers instructional training, mobilisatie van ouders en community om mee te werken aan zaken die met school te maken hebben, verzamelen van gegevens over schoolvoorzieningen, schooldeelname, (geen leerplicht hier), absentie van kinderen en leerkrachten, uitvoeren van allerlei door het ministerie bedachte vernieuwingen, modelscholen oprichten, nieuwe curricula invoeren, plannen afstemmen met plaatselijke Education Officers, aanleveren van gegevens voor de inspectie, alle scholen regelmatig bezoeken, workshops organiseren...
Dat is hun opdracht. De vraag is of ze eraan toekomen. Want zonder geld voor benzine om scholen te bezoeken of met een kapotte scooter, kom je niet ver. Communicatie met de scholen per mail, kennen ze hier niet. Bellen is duur en het netwerk niet overal beschikbaar. En als je ook zelf weinig of te laat betaald krijgen, zoek je andere inkomsten.

Tot nu toe:
Mijn opdracht is om tijdens de eerste schoolperiode ( 6 febr - 27 april) een zgn needs assesment te houden. Dit is alle 23 CCT's in mijn regio bezoeken en met hen minstens twee van hun scholen te bezoeken. Een hele operatie want de wegen zijn slecht en de afstanden soms lang. Dus ik rijd niet elke dag terug naar mijn huisje op het PTC terrein, maar blijf soms ook ergens in een van de afgelegen gebieden overnachten. Terugrijden kost veel tijd, maar vooral is duurder dan overnachten. De benzine hier is heel duur.
Maar voor dat dit alles gaat beginnen is het het uiterst belangrijk om eerst met de plaatselijke onderwijsautoriteiten van de 5 verschillende districten kennis te maken en een band te kweken. Want de plaatselijke inspecteurs, education officers, en het hoofd daarvan CAO ( coordinating adminstrator officer, die rechtstreeks in verbinding staat met het ministerie) moeten van alles in hun afdeling of district op de hoogte zijn, anders kunnen ze aardig tegenwerken.
Inmiddels ben ik in twee districten geintroduceerd. Ik kan dan de cct-ers gaan bezoeken.
28 februari 2012: met Ruth op stap
Ruth is nieuw op het ditrictsbureau. Ze is officer tbv Special Educational Needs. Het is haar taak, om in het district scholen, ouders, communities te ondersteunen bij de opsporing en zorg voor gehandicapte kinderen. Ze heeft gehoord van mijn aanwezigheid en zoekt me op. Bij mijn bezoek aan een van de CCT-ers gaat ze mee. Ik leer veel van haar en haar aanpak om scholen te motiveren aandacht te hebben voor kinderen met een handicap.
Op de scholen die we bezoeken vraagt ze meteen naar de lijst van kinderen die extra zorg nodig hebben. Meestal is die er niet of zeggen de scholen ( met meer dan 400 leerlingen) dat ze misschien een kind hebben. Ruth vraagt de kinderen op te halen. Een van de scholen komt met 10 kinderen. Ruth praat met de kinderen en doet wat ‘testjes’ en weet meteen: dit kind is partieel doof, dat kind heeft een spraakprobleem, dat kind is bijziend vanwege slechte voeding, of dit kind is autistisch.De meeste kinderen hebben een fysiek probleem (bv slepend been, vergroeide hand, niet goed gegroeide voet) De namen van de kinderen komen op een lijst. Soms is er op de school een teacher die ooit een workshop heeft gevolgd over disabled kinderen. Ongeveer 6 jaar geleden heeft Nathalie (oud VSO ster uit NL) een A – B – C programma geintroduceerd om kinderen A op te sporen, (veel kinderen met een handicap gaan niet eens naar school) B te diagnosticeren C aan te geven welke zorg nodig is. Inmiddels zijn veel teachers die dit programma gevolgd hebben, niet meer actief hiermee. Ruth gaat het weer nieuw leven inblazen.
Ik bezocht een P3 klas. Er was godsdienstles (in local language). De juf vertelde over de 7 wonderen van Jesus. Ze schreef ze op het bord. Alle kinderen schrijven over wat er op het bord staat. Achterin een heel lange jongen die het allemaal niet volgde volgens mij. Ik vroeg Ruth te komen kijken. Ze ontdekte dat deze jongen niet kon lezen. Hij krabbelde wat in zijn schrift. Hij was nu 5 jaar op deze school. Bij navraag wist de juf van niets. Ze haalde er de juf van P2 bij. Die zei dat het in de familie zat. Ook de ouders van deze jongen waren mentaly disabled. Er was toch niets aan te doen. De headteacher – die even te voren nog had aangegeven geen zorgkinderen op zijn school te hebben – zei dat hij met de ouders had afgesproken dat de jongen op school kon zijn. Thuis blijven is ook niet alles. Voorlopig blijft het zoals het is.
Ik vertelde Ruth dat ik met kinderen met DownSyndroom gewerkt heb en dat er wel degelijk manieren zijn om ook kinderen met een geestelijke handicap te leren lezen. Mijn handen jeukten, maar helaas ik spreek niet de taal... En de school van dit kind ligt een uur rijden hiervandaan.

Vandaag kwam onverwacht mijn manager van Unicef op bezoek. Ze heeft een nieuw cadootje uitgedeeld. Er komen 22 nieuwe motorcycles voor de CCT-ers.(Geen 23, want een CCT heeft zijn 12 jaar oude motor zo goed onderhouden dat die nog rijdt. Hij liet me dat vol trots zien)
Tijdens de theebreak om 11 uur, kondigde de principal ( directeur van PTC) dit vol trots aan en hij vertelde dat dat vanwege mijn aanwezigheid in het kader van het project zo geregeld was. Hij keek me ‘dankbaar’ aan. Voorlopig heb ik het gevoel meer als mogelijke geldbuidel hier te zijn, dan venwege mijn (vermeende) professionele kwaliteiten.
Geeft niks, ik geniet volop.

Foto's komen nog. Ben alweer een paar uur bezig om deze tekst op internet te krijgen. Het gaat langzaam.