Seizoenswisseling

Lieve lezers,

Allereerst: een geweldig compliment voor alle gulle gevers. De acties voor mijn vertrek voor donaties voor VSO om hun werk te kunnen blijven doen: de verkoop van boeken en andere spullen, vrijwillige giften, breien van sjaals (dankjewel Paulien) heeft het prachtige bedrag van €1.397,07 opgeleverd.

Veel dank allemaal!



Terwijl in Nederland de lente naar het schijnt, met mooi weer losbarst, is hier aarzelend de regen gekomen. Veel te laat, zeggen ze. Er waren al wel wat buien zo nu en dan. Maar nog lang niet genoeg. De laatste dagen steeds heftige buien. Dus nu echt begonnen?

Iedereen heeft hier wel een kleiner of groter lapje grond. Overal zijn- vooral vrouwen- de laatste weken bezig geweest de grond te spitten en bonen en mais te zaaien. Ook op het PTC (primary teacher college) terrein waar ik woon worden alle stukjes land benut. Ook achter mijn huis is een stukje tuin ‘ ingepikt’ , en omgespit. De grond omspitten gebeurt hier net andersom dan zoals wij dat gewend zijn. In plaats van met je voet de schop in de grond en de grond omkiepen, hier vanuit een zwaai de schop, die loodrecht op de steel staat, de grond in drijven. Bekijk de foto maar.

En de grond hier is heel vruchtbaar. Alles groeit hier bijzonder snel. Twee weken na het zaaien al 30 cm hoge bonenplanten. Ook de bananenbomen – overal hier bananenplantages – groeien als kool. De nieuwe loten in mijn tuin- nog als puntjes net boven de grond toen ik hier 2 maanden geleden aankwam- zijn nu twee meter hoog.

En hoera, er zijn twee jonge kuikentjes uit hun ei gekomen. Prachtig om ze te zien rondscharrelen met moederkip en haan en twee ‘kippentantes’. Het lijkt wel lente.



Ik blijf scholen bezoeken. Elke school weer anders. Van de zeer toegewijde headteacher die 50 gehandicapte kinderen in zijn school heeft. Van de 137 kinderen zijn er 50 fysiek of mentaal gehandicapt. Dove kinderen, een blind meisje, kinderen in rolstoel, kinderen die mentaal ‘ achter’ lopen, zoals ze dat hier noemen. En daar zag ik ook een kind met Down Syndroom. Dat werd niet als zodanig herkend. Het kind kon niet praten, maar wel horen zeiden ze en het zat gezellig in het doveklasje. Soms want meestal liep hij ergens buiten. Deze kinderen hebben tenminste onderdak en een school waar misschien meer aandacht voor hen is, dan gehandicapte kinderen die thuis moeten blijven. Hun ouders vinden het niet de moeite waard of hebben geen geld om hun gehandicapte kind naar school te brengen.

Tot de meestal afwezige headteacher. Op een zeer afgelegen plek. Geen netwerk, geen gsm bereik en geen elektriciteit en water. Dus niet veel te beleven voor de daar – vanwege disciplinaire redenen – geplaatste man. In P1 60 kinderen en een juf met kleine baby bij zich. Een teacher was licht beschonken en de andere teachers konden geen lesschema’s, voorbereidingen of lesplannen laten zien. De school is vanwege grote afstand en slechte weg, nauwelijks bereikbaar. Onze auto lukte het wel, ook met de regen. Ik heb de DPO nog niet eerder zo kwaad gezien.
Op een andere slecht presterende school was wel een enthousiaste P7 (laatste klas) teacher. Ik vroeg hem namen van 4 kinderen die in de hoogste divisie hun PLE (primary leaf examen) zouden kunnen halen. De namen en de teacher staan nu op de foto en ik kom terug om te horen hoe het afgelopen is.

Ook bezoek ik bijeenkomsten met ouders en leden van schoolmanagement comités. De organisatiegraad rondom primary schools- officieel- is hier goed en groot. Voor alles is er een comité. Een van de CCT-ers riep hulp in van zijn PTC, van de principal, van de DPO van mij. Hij had een bijeenkomst belegd met alle headteachers, oudercomités en schoolmanagement comités van zijn regio. Ook de plaatselijke educatie officials waren uitgenodigd. Het ging over rolconflicten. Elke geleding moest weten wat zijn verantwoordelijkheden zijn. Inmiddels war er 3 headteachers weg gegaan, omdat leden van de diverse comitees hun taken overnamen.

De opkomst was groot. Van alle 20 scholen waren minstens 3 mensen aanwezig. De vergadering gaat in de lokale taal met veel Engelse termen ertussendoor. Ook de agenda en de flappen die hier altijd gebruikt worden – bij gebrek aan mogelijkheden voor ppp- in het Engels. Of ik aan het eind ook wat zeggen wilde. Als witte heb je altijd gelijk, wordt er tegen je opgekeken en bestuurders vinden het prachtig als ze met je aanwezigheid kunnen ‘pronken’. Ik heb mijn woordje gedaan en ik werd bedankt voor mijn kleurrijke bijdrage.

Ook uitgenodigd voor een conferentie Violence against children. Is hier nog heel gewoon. Ook op scholen hoor ik regelmatig kinderen zeer hard huilen. Altijd zie ik wel teachers of kinderen met een stok in hun hand lopen. Niet alleen om op het bord iets aan te wijzen. De conferentie georganiseerd door mijn collega’s van Unicef, van de afdeling: safety for children.

Veel keurig gepraat. Concrete plannen hoor ik nog niet. Het gaat om bewustwording natuurlijk, alternatieve beloningen en aangifte doen. Daar is iedereen het over eens.

Gelukkig ook veel leuke dingen: vaak heel spontane kinderen, die graag lachen. Het allerleukste was die keer dat ik voor het eerst zomaar een klas binnen stapte. Ik had genoeg van het gepreek van mijn DPO voor alle teachers in de staffroom. De lessen waren allang weer begonnen en de kinderen – alle 400 – alweer in hun klassen. Ik stapte binnen bij een P3. Kinderen in hun banken, er werd krijt gehaald, het bord schoon geveegd. Ik had nog niets gezegd. Ik kon beginnen. Rekenen bedacht ik. Sommen als: 20 + ? = 30. En dan venn-diagrammetjes erbij. Moeilijk vonden ze het. Maar aandacht van alle 50 , hoewel ze nog niet veel Engels konden. De meeste kinderen zag ik keihard nadenken. Sommige waren alleen maar mij aan het aanstaren.

Het blijft spannend en leuk. Soms ook is mijn hoofd vol. Altijd maar weer: hoe verhoudt ik me tot alles hier. Nog een paar weken en dan heb ik alle 23 CCT - schoolbegeleiders in het veld- bezocht. Dan vakantie. Tijd om te bedenken wat en hoe ik mijn bevindingen zal presenteren en hoe ik actieplannen zal maken. Het grote dilemma zie ik nu al aankomen: wat zij als belangrijke actiepunten beschouwen - geld genereren - zouden wel eens niet de mijne kunnen zijn. Genoeg ideeën heb ik al hoe hiermee om te gaan en voor die tijd nog een tweedaagse revieuw op Unicef. Benieuwd wat mijn collega's op andere PTC's voor ervaringen hebben.

Naast dit leuke werk, ook nog tijd voor uitstapjes en genieten van de mensen hier, en de mooie natuur.

Bekijk de foto's maar.

Dank allemaal voor jullie reacties. Ik probeer zoveel mogelijk iedereen een kort berichtje terug te sturen. Maar je weet het internet hier in Uganda... (enz)

Lieve groet,
Trees