Geld en zo

Lieve lezers,

Berichtje van uit Kampala. Op mijn hotelkamer een heel goede verbinding.dus foto’s en weblogtekst.
Ik ben hier voor een VSO training. Heel goed om weer even ons te bezinnen op waarom we hier zijn en hoe zaken aan te pakken. Ook interessant om informatie te krijgen over de geschiedenis van Uganda en de huidige politiek en economische situatie. Het land gaat er economisch gezien niet op vooruit. De inflatie is groot, de prijzen stijgen. Corruptie een groot probleem. Maar vooral: Uganda is voor vooruitgang en verbetering op alle gebieden (onderwijs, sociale voorzieningen, gezondheidzorg, agruculture) afhankleijk van buitenlandse initiatieven en donoren.
Of dat ooit anders wordt? Alle hulporganisaties het land uit zou een optie voor verbetering kunnen zijn. Helaas, dat zal niet gauw gebeuren.
Ik zelf ga wel Uganda verlaten. Hier op de PTC en op de Primary Schools is het een maand vakantie en dan is iedereen weg en met zaken en land thuis bezig. Dat geeft mij de gelegenheid voor een paar weken naar Nederland te komen. Mijn spaarcenten gebruik ik voor de reis. Even lente snuiven en bij mijn moeder logeren.
En dan weer vol energie terug. Ik heb het hier goed, en ik ben blij met deze bijzondere, boeiende en uitdagende baan.
Hieronder twee impressies.

Geld
Uganda is een donordarling. Het land ( zeg president Museveni) werkt mee aan de voorwaarden die regeringen en NGO’s stellen om geld te ontvangen. Heel veel landen geven graag aan Uganda.
Uganda is voor 50% van het nationaal inkomen, afhankelijk van donorhulp, van ontwikkelingsgeld van het Noorden. ( In tegenwoordig ontwikkelingsjargon worden ontwikkelingslanden het Zuiden genoemd ( Afrika, de meeste landen van Zuid Amerika, Zuid Azië) en donorlanden ( Europa en Noord Amerika) het Noorden. Australië??)
Toen ik dit las, vlak voor vertrek uit Nederland, was ik geschokt. Nu na drie maanden Uganda, en ik ervan overtuigd dat het klopt. Naast de zeer vele NGO’s zijn er ook particulieren die geld, kleding en andere spullen inzamelen voor weeskinderen en andere doelgroepen. En dan het echtpaar dat na een reis door Uganda vertelt dat het prachtig was, maar het allermooiste was, dat ze voor 4 kinderen hun opleiding garant hebben gesteld door hen geld te geven voor schoolgeld.
Ook ik ben onderdeel van een geldbron. Mijn PTC krijgt een ruime vergoeding om mij onder te brengen. Ik heb een zeer ruim budget en – niet onbelangrijk – een auto die het doet, waar benzine in zit en die voor allerlei doeleinden beschikbaar is, zoals de scholen bezoeken, de principal naar town brengen, een zieke student van stageschool naar ziekenhuis transporteren.
Mij om geld vragen, dat gebeurt hier bijna elke dag. Een leraar van het PTC die zijn baan kwijtraakt en een kind in het ziekenhuis heeft. Een hoge district officer geeft me een verzoekschrift voor Unicef om nieuwe auto’s. Mijn chauffeur die een taxi bedrijfje had, tot zijn auto werd gestolen. De scholen vragen om geld voor een nieuwe watertank, leermateriaal, geld om hun klassen van een vloer te kunnen voorzien. Op straat moeders, kinderen.
Soms kan ik de verleiding haast niet weerstaan. Zoals toen de zeer toegewijde headteacher van een school die veel kinderen met handicap opvangt ( dove en blinde kinderen, maar ook fysiek en mentaal gehandicapte kinderen zijn welkom) me vertelde dat er nog twee dove broertjes en een blind kind niet naar school kunnen omdat hun ouders het schoolgeld (1,50 euro per maand) niet (kunnen) betalen. Toch staat mijn besluit- voorlopg- vast. Ik geef geen geld. Waarom dit kind wel en de vele andere kinderen niet? En domweg geld geven lost de problemen structureel niet op. De kans dat het goed bedoelde geld van het Nederlandse toeristen echtpaar, ook werkelijk voor schoolgeld is gebruikt is klein. Ik ben hier om te luisteren, mee te denken, ideeën te brengen, mijn ervaring te delen, mijn vaardigheden en kennis aan te bieden, contacten te leggen en mijn organisatie talent in te zetten. Initiatieven te ontplooien, in samenwerking met de mensen zelf.
Verder kan ik doorverwijzen naar de vele income genererating activiteiten die er zijn. Zoals microcredit en mee doen met spaar- en leengroepen, waar iedereen, ook met een minimale inleg, aan kan deelnemen.


Mijn burser ( zie foto’s)
De burser is de boekhouder van de PTC. Ze heet Henriet en ze is een stevige Afrikaanse met goed ontwikkelde boezem en welgeschapen achterwerk. Naar Afrikaanse normen een mooie vrouw. Op blote voeten, strait achter haar bureau. Ze spreekt op een leuke manier Engels en we begrijpen elkaar goed. Ze deelt geld uit, aan mij , mits het juiste formulier met handtekening van de principal. Geen computer hier en de burser gaat graven in de grote stapel files om haar heen. Uit de - in mijn ogen wanordelijke-stapel, haalt ze de goede map tevoorschijn. Vinger nat maken en bladeren in de veelal gestencilde, met de hand ingevulde formulieren. Unicef heeft eigen file en eigen rekeningnummer. De door mij geclaimde bedragen lopen in de miljoenen. Ik neem elke week een deel daarvan op. Het grootste biljet dat de burser in kluis heeft, is 20.000. Dus dat wordt tellen. De burser spuugt in haar vingers en laat vliegensvlug de biljetten door haar handen gaan. Ze maakt coupures van 100.000. Vier briefjes van 20 en een vijfde erom heen gevouwen. Dan moet ik opnieuw tellen en tekenen voor ontvangst. De burser is een vrolijke vrouw, ze heeft een leuke humor, ze neemt de tijd, we lachen veel samen ondertussen. Ik geniet van haar manier van werken.
Laatst was er een klein meisje op haar kantoor. Ze was snotterig en lag op een dekentje. Ik vroeg de burser – oh schande – of het haar kleindochter was. Ze keek me vol verbazing aan, nee dit was haar last born. Beleefd vroeg ik naar haar naam. Ik kreeg een Ugandese naam te horen. Gift of God, legde ze uit. Het was haar vijfde kind. En direct daarop: ik bid elke dag tot God dat ik niet nog een kind krijg.
Ik heb een voorkeurspositie bij de burser. ( waar niet ?) Ik mag altijd voor, want meer mensen wachten op geld. En ik krijg direct geld. CCt-ers en andere collega’s die een allowance (vergoeding voor wat dan ook) kunnen claimen, krijgen een cheque en moeten naar de bank 5 km verderop waarvan het nog maar de vraag is of die gemakkelijk uitbetaalt.
Vorige week was de burser niet tevreden over mijn nieuwe kwartaalbegroting voor Unicef. Het gaat om 18 miljoen shilling. Ik had vergeten vervoerskosten voor de burser te begroten: zij moest per bodo boda naar de bank om mijn geld te halen. Dat was elke keer 3000 heen en terug. Ik maakte mijn begroting opnieuw met de post: vervoer burser: 12.000 per maand.


Tot over een paar weken!