29 juli 2012

Lieve vakantievierders en andere thuisblijvers,

De meeste dagen hier zijn memorabel, speciaal, gevuld met heugelijke feiten. Hoe kan dat nu, zul je je afvragen? Hoe meet je dat? en als alle dagen bijzonder zijn, wat is dan een normale dag? Je hebt gelijk. Dat ik dat zo ervaar is natuurlijk een gebrek van mij, om het doodgewone als bijzonder te zien. Ik bedenk dan maar dat het mijn maatstaf is voor genieten en tevredenheid met het leven.
Mijn blog en foto’s vertellen de rest.

Harvesting bananas
In mijn tuin achter het huis, zijn de eerste bananen rijp. Die wil ik natuurlijk zelf oogsten. Met panga stam omkappen. Bananenboom hout is gelukkig zacht. Zie verder de foto’s en ondertitels.

Vis in het water
De laatste weken van deze tweede termijn zijn druk, met veel heel verschillende activiteiten. Schoolbezoeken, supervisie van workshops, veel geregel, veel contacten, veel ontmoetingen.
Inmiddels is mijn eerste bezoeker uit Nederland , vriendin Oda, gearriveerd. Het is heerlijk om veel te praten over mijn werk en een klankbord te hebben. En tussendoor gezellig samen koken en eten, uitstapjes maken en ’s avonds een DVD te bekijken. Samen in mijn huisje. Samen boodschappen doen en naar de markt.
Ik stel Oda voor aan alle mensen die ik hier inmiddels ken en waar ik me vertrouwd bij voel
Oda gaat mee op werkbezoek . Of - toen ik een meeting met CCTs had- Oda alleen om muziekinstrumenten naar een school te brengen.
Ik vertel haar over mijn werkervaringen. Ze gaat mee op mijn wandelroutes in de omgeving en ze maakt kennis met de mensen die ik regelmatig tegen kom. Ik vertel haar over docenten, studenten en het leven op de PTC. We gaan op woensdag dansen in het guesthouse aan de overkant van de weg, met drie collega’s . We hebben veel plezier en als we gaan slapen oordoppen in, want de muziek is keihard.
Ik merk dat ik het fijn vind haar alles te laten zien en merk dat ik blij ben met mijn huis, en trots op mijn CCT-mannen en dat ik me bij mijn collega’s en buren op mijn gemak voel. Ik vind het werk steeds leuker worden en Oda concludeert dat ik me inmiddels als een vis in het water moet voelen. Ze heeft gelijk!

Opeens is het werk afgelopen.
In Uganda gaan de kinderen maar 37 van de 52 weken naar school. Het jaar is verdeeld in 3 termijnen van 12 of 13 weken. Tussendoor 3, 4 en 8 weken vakantie. Dat is officieel zo. Maar in de eerste week na de vakantie zijn vaak de teachers nog niet aanwezig. In de voorlaatste week van de term zijn er overal end of term exams, op de PTC en ook op de primary schools. De laatste week is voor nakijken en ranking van de leerlingen van elke klas. Geen lessen meer. Veel scholen sturen hun kinderen dan al naar huis. Kortom ‘effectieve’ onderwijstijd per term ongeveer 10 weken.
Plannen van activiteiten met CCTs en scholen gebeurt per term en niet voordat de scholen weer goed en wel begonnen zijn. Bovendien wordt er nogal eens op het laatste monet gevraagd om verschuiven van bv geplande bezoeken, workshops. Kortom mijn werk deze tweede term hoopte zich op in de weken 6,7,8 en 9. In deze 4 weken veel activiteiten en eindelijk in een soort werkflow.
Week 10 waren er al activiteiten die niet meer door gingen en het geplande tweedaagse werkbezoek de komende week, (laatste week) naar Butare - een arm maar landschappelijk heel mooi gebied ver weg -(gezellig samen met Oda en slapen bij de zusters in een convent) gaat waarschijnlijk ook niet door. De lessen zijn al afgelopen en de kinderen thuis, vertelde zuster Christina ( hoofd van een grote school)
Ineens is de flow over. Ineens is het onverwacht snel afgelopen. In de holliday term gaan alle teachers en CCTs en tutors terug naar hun eigen family village, naar hun eigen huisjes daar. Geen studenten meer en leeg en saai op PTC. Gek voor mij. Nog een review meeting met Unicef op 8 en 9 augustus. Daarna in de wachtstand en vakantie houden. Volgende week met Oda een tochtje maken naar een nationaal park. De week erna komt zus Monique. We gaan Uganda verkennen. Mooie tijden.

Lieve groet van Trees