29 september 2012 en maandag 1 oktober staartje

Zaterdag 29 september 2012

Lieve mensen,

Het derde trimester (4 september tot 30 november) is begonnen en na de eerste week sudderen en wachten dan nu eindelijk weer in volle vaart vooruit. Tijdens CCTs – vergadering (college tutors = schoolbegeleiders in het veld) samen met ze een begeleidende item lijst voor klassenobservaties gemaakt en ook afspraken met wie ik, wanneer, welke activiteiten zal doen. Schoolbezoeken en workshops waar ik aan bij kan dragen
Zoals afgelopen week. Bijna alles ging deze week volgens plan en op tijd en constructief, (over effectiviteit en constructieviteit heb ik mijn normen aardig bijgesteld, anders kan je maar beter stoppen hier)
Gisteren een workshop met 55 deelnemers (van 30 scholen) over het zelf maken van instructie materialen voor in de klas (wandplaten, maar ook opdrachtkaarten of bv een puzzeltje dat de kinderen zelf kunnen maken) liefst van local materials,( bananafibers are good for everything) omdat het schoolbudget papier, stiften ed vaak niet toelaat. Samen met de CCT de opzet gemaakt en ik de materialen gekocht en lunch betaald. En het onderdeel ‘qualities of good instructional materials’ verzorgd. Mijn Engelse uitspraak wijkt wel wat af van het Engels van teachers hier. Ze kijken me soms wat glazig aan. Maar dat kan ook te maken hebben met de manier waarop ik ze aanspreek, vragen stel en ze een open opdracht geef. Daarna gingen alle deelnemers aan de slag om zelf instructional materials te maken. De meeste kopiëren elkaar, maken dezelfde materialen die ze ook al maakten tijdens hun stage. Maar ze hadden lol en waren actief bezig.
Daarna samen met de CCTer de tien’ beste’ uit gekozen. Naast artistieke heb ik ook die teachers die het meest inventief probeerden te zijn uitgekozen. Eerst aan de deelnemers gevraagd om ieder een favoriet te kiezen. Gelukkig waren de deelnemers het met onze keuze eens. En deze mensen krijgen een certificaat met daarop dat ze deel hebben genomen aan deze workshop en bij degenen hoorden met de beste resultaten. Schijnt belangrijk te zijn bij sollicitaties.
Veel belangrijker vind ik of ze werkelijk de materialen gaan gebruiken (ze moesten wat ze vandaag gemaakt hadden achterlaten in de tentoonstellingsruimte van de CCT (onbegrijpelijk) .
De kans is klein en dat is ook niet zo verwonderlijk als je geen muren hebt waaraan je iets kan ophangen, en de ramen niet dicht kunnen, de wind naar binnen blaast en de kinderen na schooltijd in de school komen en spullen vernielen. En je geen tijd / zin hebt om deze materialen te maken. Sommigen zeggen dat de teachers lui zijn.
Teachers moeten wel onder heel moeilijke omstandigheden les geven: slechte betaling, geen beschikbare materialen, heel slechte gebouwen en nauwelijks support van headteachers

De activiteiten die ik doe zijn heel verschillend en meestal heel praktisch. Bv klassenbezoeken en korte interventies waarin ik laat zien dat met een simpel rollenspelletje of demonstratie je kinderen meer bij de les kan betrekken.
Met timmerman, rieten matten en latten naar 3 scholen om ‘prikborden’ in de klassen te maken. Zodat er tenminste ergens iets aan de muur kan hangen.
Tweedaagse workshop over hoe je kinderen met Special Needs kan herkennen en begeleiden, met hulp van interview met ouders, observatielijst voor in de klas en een eenvoudig handelingsplannetje. Er komt een follow up dag.
Het is leuk samen met de CCTers op stap te zijn. Ik word geïntroduceerd als hun mentor. Hun belangrijkste vraag is nog steeds, materialen te leveren, transport te verzorgen en een lunch voor de deelnemers te bekostigen, maar steeds meer krijg ik de ruimte en het vertrouwen van de CCTs om ook inhoudelijk over hun programma mee te denken en het mee uit te voeren.

Dagelijks vraag ik me af waarom het onderwijs is zoals het is. De kennis over goed onderwijs is er. Er zijn handleidingen en er zijn -weliswaar weinig- onderwijsmaterialen. Er worden aan de lopende band allerlei workshops georganiseerd. ( Dure workshops gesponsord door allerlei landen en NGO's) Voor CCTs, voor leidinggevenden van teachers college, voor district education officers, voor districts inspectors. Over allerlei onderwerpen: live skills, management, save schools, thematic curriculum. Deze kosten veel geld.

Toch is het bedroevend wat er in de klassen zelf gebeurd, of liever niet gebeurd. Observatie van een rekenles in P1: de kinderen moesten de cijfers van 1 tot 10 leren. Dat is de getallenrij opdreunen , liedje met getallen erbij zingen. Dat konden alle kinderen heel goed. Dan in hun schriftje het getal 2 vijf keer opschrijven. In deze les niets nieuws geleerd. Ik vroeg de juf of ik wat mocht doen met de kinderen. Zij zou vertalen in locale taal. Ik zet vier kinderen naast elkaar voor de klas. Samen tellen een paar keer ( ik kan tellen tot 10 in locale taal) en dan zeg ik dat ik graag 6 kinderen voor de klas heb. Wie kan me helpen er zes te maken. De juf vertaalt en ik hoor haar het getal twee zeggen en ze wijst twee kinderen aan die naar voren moeten komen. Ik zeg haar dat ze het niet mag verklappen en het duurt lang voordat ze door heeft dat de kinderen zelf deze som moeten bedenken.
P3: Engels, de kinderen lezen de zinnen op het bord, die de teacher erop heeft geschreven. Het thema is bloemen. Flowers can be used for... en dan komen er verschillende mogelijkheden. Een ervan is decoration. En maar opdreunen, eerst hele klas, daarna per groep, daarna een paar kinderen alleen. Ik intervenieer en vraag een paar kinderen bloemen buiten te gaan ophalen. Ik vraag de kinderen of ze kunnen doen wat in de zin staat. Niemand durft of kan. Dan ga ik de klas maar decoreren, en de juf krijgt ook een decoratiebloem.

Er is nog veel meer te vertellen over het onderwijs hier, en elke dag merk ik weer hoe groot het cultuurverschil is tussen hier en Nederland. Maar de kinderen zijn hetzelfde: nieuwsgierig en leergierig.
Ik leer heel veel, elke dag en probeer af te stemmen en te kijken wat er wel is. Niet gemakkelijk. Maar ik wil niet cynisch worden en er zijn gelukkig ook voorbeelden van teachers die een stapje verder durven te gaan en ondanks weinig middelen, creatief zijn en echt proberen hun lessen meer kindgericht te laten zijn.

De weken vliegen om. Vaak hele dagen weg met de auto, de binnenlanden in. Slechte wegen en hele mooie landschappen. Vermoeiend. Ook vermoeiend omdat er constant naar me gekeken wordt, bij elke stap die ik zet, en vaak word ik gewoon ongegeneerd aangegaapt. Kinderen die nooit een wit iemand zien. Het is niet leuk, maar heel begrijpelijk. Toen ik in een winkel een albinovrouw tegen kwam, was ik ook heel nieuwsgierig.

Aan het leven hier, begin ik steeds meer te wennen. Ongemakken zoals zeer geregeld een dag en/of avond geen stroom, geen winkels, veel producten waaraan ik gewend, niet (gemakkelijk) te krijgen, geen cultuur, weinig sociale contacten. Geen stofzuiger, stoffige huis en wegen, ze zijn te overkomen. Wat ik mis zijn mijn kinderen en vertrouwde mensen waar ik mee kan kletsen en gezellige dingen mee doen , waarbij ik me kan ontspannen. Ik heb sinds een paar weken een jong poesje. Dat helpt. En een snelle internetverbinding gewoon overal in huis. En op elk moment dat ik dat wil. Dat mis ik ook.

Vandaag zaterdag een ochtendwandeling. Heldere lucht met sluierwolken, nog geen spoor van middagregens, aangename zon op mijn blote armen, nat gras, zicht op heuvels in de verte. Hoogteverschillen in het landschap die prettig wandelen, afwisselend stukken bos, bananenplantages, open weiden, plukken moeras, veel vogelgeluiden. Twee lachende schoolmeiden die stomverbaasd zijn als ik ze in hun taal groet en vraag waar ze heen gaan. Ze gaan naar extra les op zaterdag, Swahili en entrepreneurship. Litertje melk kopen, zo van de koe bij de zwijgzame jongen. Ongezond wit brood in het winkeltje ernaast. De timmerman is aanwezig in zijn winkel. Hij is een vakman. De bestelde ‘haakjesbalk’ (om kleren op te hangen die nu op mijn stoel slingeren) is klaar. Vandaag of volgende week komt hij ze ophangen. Terug bij mijn huis staat Ineah, - CCT op meest afgelegen plek van mijn gebied ( 1,5 uur rijden) – me op te wachten. Verzoek om hulp. Het gaat niet goed op de school met Unit voor 11 dove kinderen. Na de vakantie zijn er twee niet komen opdagen. Bovendien geen nieuwe kinderen, terwijl er dove kinderen zijn. Graag support van mij, training van de teachers en sensitizing van de community over onderwijs voor dove kinderen.
Ontbijt in zonnige tuin, met nieuwe kleine poes en kippen om me heen.
Zo’n ochtend, daar word ik gelukkig van.

Maandag staartje: ( 1 oktober 2012)
Het is nu echt duidelijk: het geld van Unicef voor deze termijn is niet binnengekomen op de PTC. (ook niet op collega-PTC's die meedoen met het project) Vandaag een overleg gehad met Principal: hij vindt dat alle activiteiten gestopt moeten worden. De PTC wil geen geld voorschieten, behalve de hele dure dag met alle Educatie officers en andere hotemetoten van de vijf districten van het PTC gebied. Kosten bijna twee miljoen shilling. Met hetzelfde budgetkan een tweedaagse training en follow up dag over SEN ( zie boven) voor 40 teachers bekostigd worden.
Ik hoop en bid dat het geld snel zal komen. Duimen jullie mee?