18 oktober 2012

Lieve lezers,

Term 3 halverwege. Ik heb mijn plannen wel wat moeten reduceren, jammer genoeg. Zie verderop. Maar misschien ook wel goed, want er komen altijd zoveel onvoorziene extra huishoudelijke en organisatorische taken tussendoor waar ik dan tijd voor heb. Bv dat mijn computer echt bijna door virussen geveld is en ik heel blij ben dat ik dit nu aan jullie kan typen. Ben al dagen bezig contact te leggen met iemand die er verstand van schijnt te hebben, maar die moeilijk bereikbaar is en dan moet ik ook nog vervoer hebben.
Hier gaat alles langzaam en daar kan ik natuurlijk ook mijn voordeel uit halen. Alles een tandje lager: meer rust, meer tijd voor onverwachte contacten, meer tijd om hier echt te zijn.
En de dagen vliegen toch voorbij. Nog 4 weken en ik vlieg naar Nederland. De accu weer opladen en mijn kinderen, familie en vrienden opzoeken. Ik zie ernaar uit.
Hieronder een verslag van alweer enkele dagen geleden.

15 oktober 2012
Vanmiddag had ik het wel gehad. Mijn geduld en flexibiliteit waren op.

DPO die auto van het programma ( ‘mijn’ auto) leent en echt belooft ’s avonds terug te zijn, zodat ik het al uitgestelde bezoek aan CCT en scholen echt de dag erna kan doen. Hij is niet terug en laat niets horen. Ik weer bellen naar CCT, dat helaas, het geplande bezoek ook morgen niet kan doorgaan.

Principal die zegt tegen docent , je hebt geluk, je hoeft zo meteen geen les te geven, want de studenten moeten extra gras slashen ( met groot mes snijden) Er komt een paar dagen later een soort visitatiecommissie. Ze hebben al zo weinig les, en voor het gemak worden de klassen steeds gecombineerd. Toch handig? Want dan hoeven we niet vier keer hetzelfde te vertellen, maar maar twee keer.

Ik zie vandaag eindelijk het science lab van binnen. Had gehoord dat het er was, + een laborant science fulltime in dienst van PTC. Volkomen verbaasd staar ik naar een zeer goed geoutilleerd laboratorium. Mooie nieuwe werktafels met hoge krukken, goede muren, geen kapotte ramen, prikborden, waterfonteintje. In belendend magazijn voor 30 personen allerlei scheikundige materialen om proeven mee te doen: maatflessen in soorten en maten, dozen vol spullen, scheikundige stoffen, prachtige modellen spijsverteringsstelsel, werking van luchtwegen, hoe een hart het bloed door je aderen pompt, vele instructieplaten, 10 microscopen, een skelet, lessen voor scheikundige proeven, branders, een grote koelkast, ( nergens verder in hele PTC, behalve een kleine in mijn huis) centrifuge voor scheiden van stoffen, een overheadprojector, andere zeer dure apparaten die ik niet ken. Een science leraar voortgezet onderwijs in Nederland zou er wat blij mee zijn. Moet vele miljoenen shilling gekost hebben. En als klap op de vuurpijl, twee olifantslagtanden, al jaren liggen ze er. Voor het eerst van mijn leven heb ik een ivoren slagtand in mijn handen, keihard. Daar moet je geen klap van krijgen. Niemand weet het, vertrouwt de science laborant me toe. Toen ik hier kwam heb ik ze gevonden en niet op de inventarislijst gezet.
HET WORDT NIET GEBRUIKT!! Niets van deze spullen. Al meer dan 5 jaren niet. En de laborant kwam hier in 2009. Heeft nog geen les gegeven. Loopt zich de hele dag te vervelen, zoals hij zelf zegt, maar wil dit baantje niet opgeven. Waarom? vraag ik verbijsterd. ‘Het is geen onderdeel van het curriculum voor PTC: practicum science. Geen examenstof en wie gaat er nu iets leren als er niet in getentamineerd wordt. Dus practicum science is niet ingeplant op de het lesrooster. Al die jaren dat ik hier nu ben, al niet.’ Naast de stapels handboeken die nog steeds liggen te wachten in het kantoor van DPO, wat een verspilling.
Als ik hier de baas was.. Maar het heeft geen zin dat te willen zijn. Ook dan zou het misschien nauwelijks anders zijn en zou ik me nog meer ergeren aan alle inefficientie, lethargie, ondoelmatigheid. En steeds weer houd ik mezelf voor: dit is een andere cultuur, mensen die al generaties lang van niets leven, zeggen dat het Gods wil is, gewend zijn in een hiërarchische structuur te leven, hebben andere waarden en normen. Het kan ze niet schelen, al die zaken waar ik me zo druk om maak.
En altijd kan ik toch weer mensen vinden, die wel zelf kunnen en willen nadenken, willen leren, proberen efficiënter te zijn, me vragen hoe het toch kan dat ik zo’n goede timekeeper (ik?) ben, me naar mijn mening vragen.

Ondertussen is er ook gebrek aan efficiëntie en goed management bij UNICEF. Nog steeds geen geld wat al 3 maanden geleden is aangevraagd. Het gaat blijkbaar over veel schijven en iedere instantie verwijt de andere niet op tijd de juiste formulieren te hebben ingevuld. Dus nu ligt het project hier en op de andere PTCs nagenoeg stil. Ik leen van mijn eigen beurs en ‘bedel’ bij de principal om een voorschot.
Met CCTs en inspecteurs op stap gaan, scholen bezoeken en samen met ze workshops verzorgen, doe ik graag. Ik zie veel verschillende scholen, (head)teachers en veel, heel veel kinderen. Het is zo geweldig leerzaam en boeiend. Hoewel de plannen altijd weer anders uitpakken, bezoekjes worden vaak verschoven, auto niet beschikbaar, mensen zeggen af, regen maakt wegen onbegaanbaar, bijeenkomsten beginnen 1 a 2 uur later dan gepland. Mijn geduld- en flexibiliteits- tuintje ziet er goed uit. Ik onderhoud het elke dag.
Ondertussen is het bijna donker en de studenten slashen nog steeds op de PTC compound. Nu hier in het straatje van de staffhouses, voor mijn huis.
Het gras groeit ook wel erg snel nu. Regenseizoen.!